«4 αγκαλιές για επιβίωση, 8 αγκαλιές για συντήρηση και 12 αγκαλιές για ίαση». Όποιος έχει περάσει από τις στενωπούς μιας σοβαρής νόσου, είτε ο ίδιος είτε κάποιος δικός του, σίγουρα θα το έχει ακούσει σαν συμβουλή από τους θεράποντες ιατρούς.
Η Βιρτζίνια Σατίρ, οικογενειακή σύμβουλος, το είχε εκφράσει πιο γενικά αναφερόμενη στις ανθρώπινες σχέσεις : «4 αγκαλιές για επιβίωση, 8 για συντήρηση, 12 για ανάπτυξη».
Μιλάμε πάντα για αγκαλιές ανά ημέρα.
Η δύναμη της αγκαλιάς είναι απίστευτη. Υπάρχει μάλιστα και ο σωστός τρόπος να αγκαλιάζουμε: το αριστερό μας μάγουλο ακουμπά το αριστερό μάγουλο εκείνου που αγκαλιάζουμε, αφού είναι το μέρος που βρίσκεται η καρδιά μας άρα πρόκειται για μια αγκαλιά αγάπης.
Μια αγκαλιά δίνει δύναμη στον αποδέκτη, ειδικά όταν είναι άρρωστος ή αδύναμος ψυχικά.
Η ζεστασιά που προσφέρουν τα χέρια γύρω από το σώμα, η επαφή του ενός σώματος με το άλλο, το άγγιγμα του ενός μάγουλου με το άλλο δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας, προστασίας, ηρεμίας, αγάπης.
Ο πιο αδύναμος από τους δυο αμέσως δυναμώνει, αφού ο εγκέφαλός του δίνει εντολή για έκκριση μιας πρωτεΐνης, της αιμογλοβίνης. Πρόκειται για αυτή που μεταφέρει ζωτικές ποσότητες οξυγόνου στην καρδιά και το μυαλό.
Αυτή αυξάνεται σημαντικά όταν σ΄αγγίζουν, σε χαϊδεύουν, σ’ αγκαλιάζουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι αλαφρώνεται η ένταση, απαλύνεται ο πόνος, μειώνεται η ανησυχία και ανανεώνεται το αμυντικό σύστημα του οργανισμού, συνεπώς επέρχεται ταχύτερα η ίαση στους ασθενείς και δημιουργείται ψυχική ανάταση στους υγιείς.
Επίσης, η αγκαλιά μας ξυπνά τις βρεφικές μας μνήμες, τότε που το άγγιγμα και η αγκαλιά της μάνας ήταν η παρηγοριά και η χαρά μας, η απόδειξη ότι αξίζουμε και μας αγαπούν χωρίς όρους.
Σε όσους έχω αναφέρει την συνταγή της αγκαλιάς με την οποία άρχισα το άρθρο, στην καλύτερη περίπτωση με κοίταξαν με απορία λέγοντας: «12 αγκαλιές τη μέρα; Μα δε γίνεται!».
Αν το καλοσκεφτείτε, είναι τρεις αγκαλιές το πρωί, τρεις το μεσημέρι, τρεις το απόγευμα και τρεις το βράδυ. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Αν πάλι αυτή τη στιγμή συνειδητοποιείτε ότι δεν έχετε στη ζωή σας ανθρώπους πρόθυμους να σας αγκαλιάζουν ή να τους αγκαλιάζετε, τότε ίσως θα πρέπει να αναλογιστείτε γιατί έχει συμβεί αυτό.
Με τόσα οφέλη που επιφέρει μια αγκαλιά, προξενεί σίγουρα εντύπωση το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δυσκολεύεται να αγκαλιάζει ή να αγκαλιάζεται.
Η αγκαλιά είναι ένα είδος έκθεσης του εαυτού μας προς τους άλλους. Αφήνουμε μια μικρή χαραμάδα για να περάσει μέσα μας η αγάπη και η έγνοια εκείνου που μας αγκαλιάζει. Ταυτόχρονα, προσφέρουμε έγνοια και αγάπη σε εκείνους που αγκαλιάζουμε και αυτό δημιουργεί έναν μικρό δεσμό.
Οι άνθρωποι σήμερα δυσκολευόμαστε να δώσουμε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας και αντίστοιχα να πάρουμε το ίδιο από τους άλλους.
Σε μια εποχή που επιτάσσει την αυτοδυναμία, την αυτάρκεια, τη δύναμη, το “εγώ μπορώ και μόνος μου”, σε μια εποχή που η αδυναμία είναι ελάττωμα και όχι μέρος της ανθρώπινης φύσης, μοιάζει λογικό η σφιχτή αγκαλιά να είναι περισσότερο ένδειξη αδυναμίας.
Αν το εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά όμως θα διαπιστώσουμε ότι δυσκολευόμαστε ακόμη και να αγκαλιάσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας την αξία μας, δεν τον χαϊδεύουμε λεκτικά. Είμαστε πιο πρόθυμοι να μιλήσουμε αρνητικά για εμάς παρά θετικά. Πόσοι από εμάς μιλάμε με αγάπη για τον εαυτό μας; Πόσα «μπράβο» και «αξίζεις» μας λέμε καθημερινά;
Κανένα; Ήμουν σίγουρη.
Ίσως ήρθε η ώρα να κάνουμε μια μικρή αλλαγή. Να ξεκινήσουμε να αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας αναγνωρίζοντάς του ότι αξίζει και ότι τον αγαπάμε. Κι ύστερα ας αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε μαζί.
Μη βιάζεστε. Ένα βήμα τη φορά. Δυο αγκαλιές την ημέρα. Και μετά τρεις.
Όσο για εσάς που δε φοβάστε την έκθεση της αγκαλιάς, μην πτοείστε από τις αρνήσεις των άλλων. Αγκαλιάστε τους και συνεχίστε να τους ζητάτε να σας αγκαλιάζουν.
«Δεν είμαι καλά, χρειάζομαι να έρθεις και να με πάρεις μια αγκαλιά…»
Δεν είναι ντροπή, δεν είναι έκθεση, είναι ανθρώπινη ανάγκη. Είναι υγεία.