Ξέρω πως θα σάς φανεί περίεργο. Αλλά εγώ θέλω να αποκαταστήσω την κακή εικόνα που έχουμε οι περισσότερες για τις πεθερές μας.
Διαβάζω ιστορίες άλλων γυναικών που έχουν ταλαιπωρηθεί από τις πεθερές τους γιατί είναι κακές, ύπουλες και δύστροπες.
Ωστόσο η δική μου ιστορία είναι γεμάτη αγάπη κι ευγνωμοσύνη για την πεθερά μου.
Μου στάθηκε ως φίλη, ως μάνα, ως αδελφή κάτι που δεν έκανε η βιολογική μου μάνα.
Αγάπησα την πεθερά μου περισσότερο από την ίδια μου τη μάνα γιατί είναι μια γυναίκα που αποφάσισε από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε να γίνει φίλη μαζί μου για το καλό του γιου της.
Την αγάπη μου και την αφοσίωσή μου στο πρόσωπό της η πεθερά μου την κέρδισε με το σπαθί της και δεν οφείλεται στη δική μου γενναιοδωρία.
Είναι η γυναίκα που στάθηκε στους πρώτους καυγάδες με το γιο της, είναι η πεθερά που πήρε τη θέση μου γεμάτη άδολη αγάπη κι αυτή που στη συνέχεια ήταν στο πλευρό μου στην εγκυμοσύνη μου, τη γέννα και την καθημερινότητα του μεγαλώματος.
Η πεθερά μου έχω την ευλογία να μένει σχετικά κοντά μας και έτσι πηγαίναμε μαζί για ψώνια, για καφέ και βέβαια δε χάναμε ευκαιρία να περνάμε χρόνο μαζί.
Η ίδια μου η μάνα το μόνο που θεωρούσε ως καθήκον της ήταν να με παίρνει τηλέφωνο.
Λες και μέσα από μια τηλεφωνική γραμμή στέκεται μια μητέρα στο αίμα της.
Η αγάπη αν δεν παρουσιάζεται με πράξεις δεν έχει αξία.
Η ανθρώπινη επικοινωνία βασίζεται στο πάρε- δώσε κι όχι στο εύκολο κομμάτι που είναι μόνο τα λόγια.
Αυτός ήταν κι ο λόγος που αγάπησα τόσο αυτή τη γυναίκα.
Η πεθερά μου είναι ένας σπάνιος άνθρωπος.
Ανοιχτόμυαλος, θετικός, δίκαιος και ακόμη κι αν ο γάμος μου θεωρητικά τελείωνε δε θα έπαυα να την έχω στη ζωή μου και να την αγαπώ πολύ.
Μακάρι όλες οι πεθερές να θυμούνται πως είναι γυναίκες και πως η αγάπη είναι μονόδρομος…