Μπαμπά,
Δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις να σου πω ‘ευχαριστώ’ ή να σου περιγράψω τι σημαίνεις για μένα.
Όλοι οι άντρες αλλάζουν από τη στιγμή που αποκτούν μία κόρη. Και όταν με κράτησες για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, είμαι σίγουρη ότι σκέφτηκες σε τί κόσμο θα ζήσω. Είμαι σίγουρη ότι ανησύχησες αν θα μπορούσες να μου δώσεις όλα όσα πίστευες ότι αξίζω.
Είμαι σίγουρη ότι φοβήθηκες πως θα τα κάνεις θάλασσα μερικές φορές. Είμαι σίγουρη ότι αναρωτήθηκες τί άνθρωπος θα γίνω, ενώ σιωπηλά μου υποσχέθηκες ότι θα είσαι περήφανος για μένα ό,τι κι αν γίνει.
Ήξερες ότι στη ζωή μου θα έχυνα και πολλά δάκρυα. Ήξερες ότι θα μου έφτιαχνες πολλά σπασμένα παιχνίδια αλλά ότι δεν θα μπορούσες να κολλήσεις την καρδιά μου μετά την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Ήξερες ότι θα αντιμετωπίσω αγενείς ανθρώπους και δεν θα είσαι εκεί για να με προστατέψεις. Ότι θα υπήρχαν επιλογές που θα έπρεπε να κάνω χωρίς να σε έχω δίπλα μου, να μου λες ποια είναι η σωστή.
Δεν πληρώνονται οι θυσίες που έχεις κάνει για μένα και ο χρόνος που αφοσίωσες από τη δική σου ζωή. Γιατί δεν ήταν μόνο τα χρήματα που μου έδινες καθώς έβγαινα από την πόρτα, χωρίς καν να πω ένα γεια, ως έφηβη. Ήταν η άνευ όρων αγάπη ανάμεσα στον μπαμπά και την κόρη που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε κάθε φάση της ζωής μας.
Ήταν κάθε αγκαλιά και κάθε φιλί στο μάγουλο, καθώς μεγάλωνα. Ήταν αυτό το ‘σ’αγαπώ’, απλά για να το ξέρω. Ήταν που μου έλεγες πόσο όμορφη είμαι, παρόλο που δεν το πίστευα μερικές φορές. Ήταν που έδινες πάντα την καλύτερη συμβουλή ακόμη κι αν την αγνοούσα.
Σαν παιδί, δεν έβλεπα ποτέ τις ρυτίδες στο μέτωπό σου όταν έρχονταν λογαριασμοί στο σπίτι. Αυτό που έβλεπα μόνο είναι ‘Μπαμπά μπορούμε να αγοράσουμε αυτό’, καθώς βγαίναμε από κάποιο μαγαζί με μια καινούρια κούκλα. Δεν ήξερα τί έκανες στη διάρκεια της μέρας, αυτό που ήξερα ήταν ότι ‘Ο μπαμπάς πρέπει να δουλέψει’. Ζούσα ξένοιαστα μεταξύ σχολείου και παιχνιδιού. Έτρεχα στις σκάλες όταν άκουγα να παρκάρεις το αυτοκίνητο στον δρόμο.
Δεν ήξερα ότι οι διακοπές κόστιζαν λεφτά, το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να πάμε κάπου. Δεν ήξερα το καθημερινό στρες και τα προβλήματα που σε κρατούσαν ξύπνιο τη νύχτα, ήξερα μόνο ότι θα ήσουν ο πρώτος που θα τρέξει στο κρεβάτι μου, όταν θα έβλεπα έναν εφιάλτη. Δεν ήξερα ότι ο πόνος θα περάσει, το μόνο που ήξερα ήταν πως θα τρέξεις να με πάρεις αγκαλιά με την παραμικρή γρατζουνιά.
Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, άρχισα να μαθαίνω περισσότερα γι’αυτόν τον κόσμο. Όλοι γερνούσαν με τον καιρό και ξέρω ότι κι εσύ απεχθανόσουν τον χρόνο, βλέποντάς με να μεγαλώνω. Και παρακολουθούσες από μακριά, γνωρίζοντας ότι τελικά θα καταλάβαινα πώς ήταν πραγματικά ο κόσμος.
Και ήσουν πάντα εκεί, σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε νίκη και σε κάθε ήττα. Ήσουν ο εμψυχωτής σε κάθε όνειρο που είχα και που δεν ξέραμε αν τελικά θα πραγματοποιηθεί. Ήσουν εκεί σε κάθε μου αποτυχία.
Και σου ράγισε η καρδιά όταν θα έφευγα για το πανεπιστήμιο, καθώς στεκόσουν κοιτάζοντας το άδειο μου δωμάτιο. Και καινούριοι λογαριασμοί άρχισαν να στέλνονται με το ταχυδρομείο. Αγάπη είναι να δίνεις σε κάποιον το καλύτερο ακόμα κι αν σου ραγίζει η καρδιά και να προσφέρεις στα παιδιά σου τα πράγματα που ίσως εσύ δεν είχες ποτέ.
Και το μόνο που ήθελες ήταν να γίνω καλός άνθρωπος, να παίρνω έξυπνες αποφάσεις και να είμαι ανεξάρτητη.
Μέσα από την αγάπη των γονιών γινόμαστε έντιμοι άνθρωποι. Μέσα από την αγάπη των γονιών γινόμαστε οι άνθρωποι που είναι γραφτό να γίνουμε. Μέσα από την αγάπη των γονιών θέλουμε να γίνουμε αυτοί που θα τους κάνουμε περήφανους.
Αυτοί που θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους. Θέλουμε να μην κάνουμε ποτέ λάθη, γιατί μια από τις χειρότερες κουβέντες που δεν θέλουμε να ακούσουμε από το στόμα τους είναι ‘με απογοήτευσες’. Αλλά ακόμα και μέσα στις απογοητεύσεις και τα λάθη, όπου οι γονείς ήταν αυτοί που μάζεψαν τα κομμάτια, ξεχώριζε η αγάπη.
Τότε μια μέρα σου γνωρίζω κάποιον και το μόνο που θέλεις γι’αυτόν είναι να με κάνει ευτυχισμένη. Το μόνο που θέλεις είναι ο άντρας αυτός να φροντίσει το κοριτσάκι σου, όπως το φρόντιζες εσύ όλα αυτά τα χρόνια. Να ξέρεις όμως πως ούτε κι εμείς οι κόρες μπορούμε να φανταστούμε μια ζωή χωρίς εσένα και πως πονάει και η δική μας η καρδιά.
Γιατί ήσουν εκεί για τα πάντα, ζούσες τα δάκρυα και τις απογοητεύσεις μου, και στενοχωριόσουν πιο πολύ κι από μένα. Και όσο σκεπτικός κι αν ήσουν γι’αυτόν τον άντρα, για τον οποίο πιστεύεις πως ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλός, ελπίζεις ότι θα με αγαπήσει με τον σωστό τρόπο.
Τότε μια μέρα μου ζητάει να τον παντρευτώ και η καρδιά σου σταματάει για λίγο.
Και είναι μια βόλτα στην εκκλησία, την οποία σκεφτόσουν από τη στιγμή που με πήρες αγκαλιά τη μέρα που γεννήθηκα. Ήξερες ότι μια μέρα θα έπρεπε να με αποχωριστείς. Και καθώς κρατάς τα δάκρυά σου και με φιλάς στο μάγουλο, με ακούς να σου ψιθυρίζω, ‘Αλλά να θυμάσαι μπαμπά, εσένα αγάπησα πρώτο’.
Επιμέλεια: Marva
truelife.gr