Αν, πριν ένα χρόνο, ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι στα 30 μου, θα ήμουν χωρισμένη με δυο παιδιά, θα τον έλεγα, τρελό!
Ένα χρόνο πριν ήμουν μια μητέρα που φαινόταν ότι τα είχε όλα. Είχα δυο πανέμορφα αγοράκια, ένα ωραίο σπίτι, έναν καλό άντρα και πατέρα για τα παιδιά μου. Μαγείρευα καθημερινά, οργάνωνα τις διακοπές μας, αγόραζα δώρα για τα γενέθλια και τους γάμους συγγενών και φίλων μας κλπ. Είχα ένα γεμάτο πρόγραμμα αλλά έβρισκα πάντα χρόνο για να μένα. Όμως κάτι έλειπε. Ένιωθα μοναξιά μέσα στο γάμο μου . Γιατί δεν ήμουν ευτυχισμένη;
Τον πρώην άντρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 17. Ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερος μου, δούλευε, είχε αμάξι και δικό του σπίτι. Τα είχε όλα. Ή σχέση μας, μετά από χρόνια, κατέληξε σε γάμο. Ήταν εργατικός και μου έδινε ασφάλεια. Αποκτήσαμε δυο πανέμορφα παιδιά και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά στη ζωή μας.
Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μας όμως, άλλαξα. Άρχισα να απεχθάνομαι το άτομο που ήμουν, η μητέρα και σύζυγος που είχα γίνει. Δεν ένιωθα αρκετή. Ένιωθα φοβερή μοναξιά. Ήμουν δυστυχισμένη.
Προσπαθούσα να είμαι τέλεια και ζητούσα επιβεβαίωση από τον σύζυγο μου όμως πάντα απογοητευόμουν. Επικοινωνούσαμε μόνο σε ότι αφορούσε τις δουλειές της καθημερινότητας και τα παιδιά. Δεν βγαίναμε καθόλου σαν ζευγάρι και δεν υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας. Ένιωθα ότι ο σύζυγος μου δεν ήθελε να περνά χρόνο μαζί μου. Η μοναξιά που αισθανόμουν, μετατράπηκε σε θυμό και κατέληξα να μισώ τον άνδρα που παντρεύτηκα.
Έπειτα, η ζωή μου άρχισε να αλλάζει μπροστά στα μάτια μου.
Γνώρισα κάποιον στο ίντερνετ. Κάθε μέρα μιλούσαμε για τη ζωή μας, τα παιδιά μας, την έλλειψη ύπνου, το τρέξιμο και τόσα άλλα. Ήταν λίγο ιδιότροπος αλλά το ίδιο ήμουν και εγώ. Γίναμε αμέσως φίλοι. Δεν μιλούσαμε ποτέ για τα προβλήματα του γάμου μας. Απλά ζούσαμε καλά και πάντα απολάμβανα τις συζητήσεις μου, μαζί του. Μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου μαζί του.
Του άρεσαν τα τατουάζ μου ενώ του συζύγου μου δεν του άρεσαν καθόλου, ήμασταν και οι δυο γλυκατζήδες και ήμασταν και οι δυο εθισμένοι στον καφέ.
Μια μέρα, συνειδητοποίησα ότι δεν τον αγαπούσα απλά σαν φίλο. Ήξερε τα πάντα για εμένα, με έκανε να αισθάνομαι όμορφη, αποδεχόταν τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι και οι δυο ήμασταν…παντρεμένοι.
Οι αθώες συζητήσεις μας, έγιναν ερωτικές εξομολογήσεις. Μου είπε πως με είχε ερωτευθεί από την αρχή της φιλίας μας. Καταλήξαμε να συζητάμε για τον γάμο μας, το που θα ζούσαμε, την επικοινωνία με τα παιδιά μας. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο και ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε πια να ζούμε χώρια.
Επηρέασε αυτός ο άντρας την απόφαση μου να χωρίσω από τον σύζυγο μου; Ναι. Ήταν η μόνη αιτία; Σίγουρα όχι. Αλλά το γεγονός ότι είχα βρει τον “έρωτα της ζωής μου” διευκόλυνε κάπως την απόφαση μου να χωρίσω. Όλος ο θυμός και οι ανασφάλειες που είχα καταπιέσει, απελευθερώθηκαν και έτσι έκανα αίτηση διαζυγίου.
Το διαζύγιο ήταν απλό και γρήγορο. Μέσα σε δυο μήνες, από παντρεμένη με τη “τέλεια” οικογένεια, έγινα χωρισμένη μαμά. Αλλά είχα σχέδιο. Επιτέλους θα έβρισκα την ευτυχία – ή έτσι νόμιζα.
Ήμουν πλέον χωρισμένη αλλά εκείνος δεν ήταν. Συνεχίσαμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και να φανταζόμαστε πόσο ευτυχισμένοι θα γινόμασταν. Αλλά μια μέρα, όλα αυτά άλλαξαν. Μου είπε ότι ,αν και με αγαπούσε, δεν μπορούσε να χωρίσει γιατί δεν ήθελε να πληγώσει τα παιδιά του. Έτσι λοιπόν, τα σχέδια μου να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου με τον άντρα που αγαπούσα, γκρεμίστηκαν.
Δεν τα διηγήθηκα όλα αυτά για να ζητήσω λύπηση και οίκτο. Είμαι πληγωμένη; Ναι. Ήμουν αφελής; Σίγουρα. Αλλά δεν είμαι θύμα. Έκανα κάποια λάθη και αναλαμβάνω τις ευθύνες των πράξεων μου. Τα μοιράζομαι όλα αυτά μαζί σας, επειδή θέλω να πω ότι δεν είμαι τέλεια, κανένας δεν είναι. Όλοι μας κάνουμε λάθη αλλά, παρόλα αυτά, μας αξίζει η ευτυχία. Έπρεπε να χωρίσω και να πληγωθώ για να ξεκινήσω πραγματικά να μάθω, ποια είμαι και τι θέλω.
Η απόφασή του, να μην χωρίσει τη γυναίκα του, ήταν ένα δυνατό πλήγμα για ‘μένα. Δυσκολεύθηκα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Δεν είναι εύκολο αλλά μαθαίνω να βλέπω διαφορετικά τη ζωή. Είμαι πιο υπομονετική, πιο χαμηλών τόνων και συγχωρώ πιο εύκολα. Μαθαίνω σιγά-σιγά να αγαπώ εμένα και έτσι γίνομαι καλύτερος γονιός.
Στα 30 μου είμαι διαζευγμένη με δυο καταπληκτικά παιδιά. Νιώθω μοναξιά; Ναι. Αλλά δεν πειράζει. Έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου τον τελευταίο χρόνο και πλέον ξέρω ότι αξίζω την ευτυχία. Στο μέλλον σκοπεύω να μην συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο, από αυτό!
Σοφία