Η περίπτωση της Ίσμας Τουλάτου κι η εγκυμοσύνη σε μεγάλη ηλικία αποκαλύπτουν τον μισογυνισμό της κοινωνίας ακόμα κι όταν η μάνα πεθάνει…
Η είδηση του θανάτου της δημοσιογράφου πολιτιστικού ρεπορτάζ Ίσμας Τουλάτου έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά κυρίως με μια βαριά σκιά πάνω του. Σε τρεις μέρες η δημοσιογράφος θα γεννούσε το πρώτο της παιδί. Αυτό που ακολούθησε όμως σε ορισμένα σχόλια του διαδικτύου και στα social media δεν ήταν καθόλου κεραυνός εν αιθρία. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα που συμβαίνει κάθε φορά που μια μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα αποφασίζει να τεκνοποιήσει: δημόσια αστυνόμευση, κριτική, κούνημα δαχτύλου. Πάνω από ένα πτώμα κι ένα μωράκι που αγωνίζεται να επιζήσει κανονικά.
Όπως αναφέρουν τα ειδησεογραφικά άρθρα, “η Ίσμα Τουλάτου βρισκόταν στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης της και τα επόμενα 24ωρα αναμενόταν να γεννήσει. Όσον αφορά το παιδί οι γιατροί προχώρησαν σε καισαρική και έδωσαν μάχη για να το κρατήσουν στη ζωή με το νεογέννητο να νοσηλεύεται πλέον στη μονάδα εντατικης νοσηλείας νεογνών.”
Αυτό που επίσης έγινε γνωστό ήταν ότι η Ίσμα ήταν 52 ετών (σύμφωνα με άλλες πηγές 49) και επιθυμούσε διακαώς να γίνει μητέρα.
Όπως είναι αναμενόμενο, η ηλικία της μητέρας γίνεται κόκκινο πανί για τους αυτόκλητους δικαστές του πληκτρολογίου.Πώς αποφάσισε να γίνει μάνα στα 52 (έστω, στα 49), δεν ήξερε ότι υπάρχουν κίνδυνοι; Πώς επιτρέπεται να γίνονται γυναίκες μάνες στα 50; Λες κι έχουμε αστυνόμο στο γεννητικό μας όργανο κι ακόμη κι αν κάναμε παιδιά πιο πριν δεν υπάρχει πιθανότητα κι άλλης εγκυμοσύνης. Υπάρχει μάλιστα νόμος, ο οποίος πήρε παράταση λόγω της πανδημίας για τις γυναίκες που προσπαθούσαν με εξωσωματική γονιμοποίηση. Μόνο “δεν ήξερε, δεν ρώταγε;” δεν είπαν οι σχολιαστές του διαδικτύου… Λες και αυτά τα σχόλια δεν θα τα δουν οι οικείοι της και δεν θα πικραθούν ακόμα παραπάνω, μαζί με το πένθος τους, την αγωνία τους για το νεογέννητο, την παράξενη αυτή μείξη χαρμολύπης που είναι τελικά η ίδια η ζωή. Δεν θα τα επαναλάβουμε, φυσικά, επειδή δεν χρειάζεται να συμβάλλουμε κι εμείς στο φαινόμενο.
Κι εκεί που οι άνθρωποι αυτοί πονάνε, γιατί είναι τεράστιος πόνος ο αδόκητος θάνατος οικείου, έρχεσαι εσύ ηθικολόγε του πληκτρολογίου να κουνήσεις το δάκτυλο, να πεις, “εμ ήταν όμως πολύ μεγάλη για μάνα, ήταν επόμενο!”. Λες και δεν το γνώριζε ήδη, λες και δεν υπάρχουν ειδικά πρωτόκολλα χειρισμού τέτοιας εγκυμοσύνης (ο υποτιμητικός ιατρικός όρος ήταν γηριατρική εγκυμοσύνη κι αναφέρεται και σε πολύ μικρότερες ηλικίες!) Λες και δεν έκανε όλο τον περιγεννητικό έλεγχο, λες και δεν υπάρχουν πάντοτε αστάθμητοι παράγοντες σε μια οποιαδήποτε εγκυμοσύνη οποιασδήποτε ηλικίας -κατάσταση που ούτως ή άλλως φέρνει τον οργανισμό στα όριά του.
Το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι μια εγκυμοσύνη ιδανικά πραγματώνεται σε ορισμένα βιολογικά όρια, τα οποία όμως με τις σύγχρονες δυσκολίες ξεχειλώνουν αναγκαστικά. Το γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι όλα μέλι-γάλα σε μια εγκυμοσύνη κι ότι πάντοτε υπάρχουν κάποια ρίσκα, κάποιοι κίνδυνοι, ακόμα και σε νέες κι υγιείς γυναίκες. Δεν κομίζουν γλαύκα οι καταστροφολόγοι. Υπάρχει η γενικότερη υγεία κι αντοχή της εγκύου, τυχόν υποκείμενα νοσήματα, η συνολική φροντίδα της εγκύου, από το υποστηρικτικό πλέγμα των γιατρών-μαιευτήρων-νοσηλευτών-μαιών, η ψυχολογική και πρακτική υποστήριξη του άμεσου περιβάλλοντός της, οι γνώσεις που αποκομίζει καθεμιά στην πορεία προς την τεκνοποίηση.
Όμως όχι, δεν υπολογίζονται όλα αυτά. Η ηλικία είναι που μας κακοκάθησε!
Το μαμαδοshaming που πρέπει να σταματήσουμε
Θυμόμαστε όλοι την περίπτωση της Τζένης Μπαλατσινού, η οποία μετά από 3 παιδιά με τον Πέτρο Κωστόπουλο, θέλησε να κάνει κι ένα τέταρτο με τον δεύτερο άντρα της, τον Βασίλη Κικίλια. Κι όλα αυτά στα 49 της χρόνια. Τς τς τς. Ο ηλικιακός ρατσισμός και σεξισμός στα καλύτερά του.
Είχε γραφεί επί παραδείγματι:
“Ο λαιμος σου ρε τζενη εχει γινει σαν της γριας, εσυ παιδι θα κανεις, εχεις σκεφτει σε 20 χρονια πως θα νιωθει αυτο το παιδι με 70 χρονων γονεις? Κι εσυ ρε κικιλια οικογενεια ηθελες, παρε εκει καμια νεοτερη σιγα τη σιτεμενη με τα 3 παιδια που βρηκες”
Ο σκανδαλισμός του πλήθους στις περιπτώσεις αυτές προβάλει το διαβόητο “καλό του παιδιού” μπροστά, αλλά στην ουσία αυτό δεν απασχολεί, εφόσον δεν λέμε το ίδιο σε μια γυναίκα που είναι οριακά άρρωστη (πχ. έχει καρκίνο) κι αποφασίζει να προχωρήσει την εγκυμοσύνη της. Ή εκεί η πιθανή ορφάνια του παιδιού κι η έλλειψη συνεχούς φροντίδας δεν απασχολεί; Κι έπειτα προβάλλει ως επιχείρημα μια ιδιόμορφη ετεροντροπή: το παιδί να αισθανθεί άσχημα για τους γονείς του μέσω της ντροπής που θα του προβάλλουν ο περίγυρος. Δεν είναι πιο σωστό, πιο ηθικό και εν τέλει -μιας και υπογεννητικότητα έχουμε- πιο αποτελεσματικό να εκπαιδευτεί ο περίγυρος να μην ασχολείται με τα προσωπικά κι οικογενειακά θέματα των άλλων; Όταν κανένας δεν σχολιάζει κανέναν, δεν είναι απλούστερο;
Τα αναπαραγωγικά δικαιώματα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του μισογυνισμού, επειδή ακριβώς αφορούν πράγματα που συμβαίνουν στο γυναικείο σώμα. Η συζήτηση γύρω απ’αυτά είναι επικίνδυνη ακριβώς επειδή δεν αφορά εξίσου τα δύο φύλα.
Ομφαλοσκοπώντας και Διαθλώντας Πάει η Συζήτηση για τις Αμβλώσεις
Επίσης γιατί δεν αρκούμαστε να είναι η μάνα γερή να δει το παιδί της να ενηλικιώνεται; Αναμένουμε να είναι γερή κι ικανή να μεγαλώσει και τα εγγόνια της! Ώστε πρέπει να είναι νέα για να έχει μπροστά της χρόνια ακόμα απλήρωτης γυναικείας εργασίας. Τόσο καλά…
Η αντίληψη αυτή πάει χέρι με χέρι με την πλήρη απαξίωση των θεσμών στην Ελλάδα, καθώς η οικογένεια είναι ο μόνος θεσμός που χαίρει καθολικής αποδοχής στις διάφορες έρευνες γνώμης, όπως επίσης και με την αγκαζέ σχέση κράτους-εκκλησίας σε θεσμικό επίπεδο. Βέβαια τα οικογενειακά τραύματα είναι μια άλλη ιστορία, μια ιστορία κρυφή που αποκαλύπτεται μυστικά, εξομολογητικά στις ανώνυμες επιστολές του ampa. Αλλά αυτά δεν τα λέμε παραέξω. Συνεχίζουμε να κουνάμε το δάχτυλο στο πώς οι άλλοι προγραμματίζουν να φτιάξουν την οικογένειά τους και συνεχίζουμε να σχολιάζουμε τι κάνουν και τι δεν κάνουν.
Αυτό που είναι το φλέγον ζήτημα αυτής της ιδιότυπης αστυνόμευσης πάνω στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των άλλων στη βάση του δεν είναι τα αναπαραγωγικά δικαιώματα ή η οικογένεια: είναι η γυναικεία συμμόρφωση. Όταν η κοινωνία θέλει να ντροπιάσει μια γυναίκα βάζει μπροστά τα παιδιά της. Ιδίως όταν είναι ανύπαρκτα ή αγέννητα, θεωρητικολογούμε χωρίς τον ξενοδόχο.
Πόσο όνειδος όμως, όταν όλο αυτό το αφήγημα πλέκεται πάνω από μια αναπάντεχα πεθαμένη μάνα. Κρίμα, πραγματικά.
Πηγή: ampa.lifo.gr