Συγκίνηση προκάλεσε το μεσημέρι της Παρασκευής (06/10) η είδηση του θανάτου της Μαίρης Χρονοπουλου, η οποία τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Ευαγγελισμός με αιμάτωμα στον εγκέφαλο, μετά από πτώση στα σκαλιά του σπιτιού της.
Η Μαίρη Χρονοπούλου ήταν η τελευταία μεγάλη σταρ του «κλασικού» ελληνικού κινηματογράφου των ’60s, η οποία, όμως, δεν ένιωθε σταρ όπως είχε δηλώσει, αλλά άφησε τη δική της σφραγίδα δίπλα στις άλλες μεγάλες πρωταγωνίστριες της εποχής: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Ζωή Λάσκαρη και Μάρθα Καραγιάννη.
Μπορεί με την Αλίκη και την Τζένη να μη συναντήθηκαν ποτέ στα κινηματογραφικά πλατό, όμως, με τη Ζωή και τη Μάρθα έγραψαν «ιστορία» μέσα από τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, τα οποία γυρίστηκαν από τη Φίνος Φιλμ για να «χτυπήσουν» την Αλίκη, η οποία τότε ανήκε σε άλλες εταιρείες παραγωγής.
Τα συγκινητικά λόγια για την Ζωή Λάσκαρη που έδωσαν «τέλος» στις φήμες κόντρας
Σε αφιέρωμα που είχε κάνει το DownTown Κύπρου στη Ζωή Λάσκαρη το 2018, η Μαίρη Χρονοπούλου είχε μιλήσει για τη συμπρωταγωνίστριά της στα μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ, με την οποία, μάλιστα, ήταν γειτόνισσες για μια περίοδο που έμεναν και οι δύο στο Κολωνάκι, ενώ περιέγραψε και μια αστεία στιχομυθία μεταξύ τους.
«Σαν χθες μου φαίνεται. Για μένα, η Ζωή ήταν η τελευταία των μεγάλων ηθοποιών. Και όταν λέω “ηθοποιών”, εννοώ ηθοποιών. Μέχρι το τέλος έπαιζε, έκανε θέατρο και, προσέξτε κάτι, δεν έπαιζε το “εύκολο”, το “εμπορικό”, αλλά επέλεγε πάντα τον δύσκολο δρόμο.
Την αφορούσε μόνο η τέχνη αυτή την κοπέλα. Δεν έκανε τα χατίρια του κόσμου! Ξέρω, θα μου πείτε ότι η Λάσκαρη ήταν σταρ. Ναι, αλλά πρώτα ήταν ηθοποιάρα και έπειτα σταρ. Σταρ ήταν Βουγιουκλάκη, η οποία είχε ταλέντο, αλλά πήγαινε με τα καπρίτσια του κοινού. Η Ζωή, όμως, ήταν αλλιώς.
Πολλοί μου λένε ακόμα για το σώμα που είχα. Ποτέ, ωστόσο, δεν πίστεψα ότι είχα το ωραιότερο σώμα στο θέατρο. Η Λάσκαρη το είχε! Ό,τι και να πείτε, η Λάσκαρη ήταν η καλλονή, το ωραιότερο σώμα, συνδυασμένο με πολύ ταλέντο και τεράστια καλοσύνη.
Μία φορά της είχα πει “Μα, τι κάνεις; Τρως εσύ ποτέ; Πώς διατηρείσαι;”. Τότε μέναμε ακριβώς απέναντι και οι δύο, στο Κολωνάκι. Ήμασταν γειτόνισσες. Πάμε, λοιπόν, σε μία ταβέρνα και το τι έφαγε, δεν περιγράφεται. “Σε μισώ!”, της λέω και γελάγαμε. Και το τι γέλιο έκανε η Ζωή, γάργαρο, δυνατό. Σαν την αγάπη της! Γιατί η Ζωή έτσι μας αγαπούσε όλους δυνατά!».