Η ιστορία της κ. Σουλτάνας Γκέσου αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα ότι ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσει κανείς το όνειρό του.
Σε ηλικία 87 ετών αποφάσισε να επιστρέψει στα θρανία, να φοιτήσει σε Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, να ολοκληρώσει το λύκειο και τελικά να σπουδάσει νοσηλευτική, αποδεικνύοντας με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο ότι τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν.
Δείτε το βίντεο:
Γεννημένη και μεγαλωμένη σε εποχές με λιγότερες ευκαιρίες για τις γυναίκες, η κ. Γκέσου είχε από μικρή ηλικία την επιθυμία να μορφωθεί. Οι συνθήκες όμως της εποχής αλλά και η μητριά της δεν της επέτρεψαν να συνεχίσει το γυμνάσιο.
«Μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και ήταν καλό αυτό. Δεν τα παράτησα ποτέ, δεν το έβαλα κάτω. Είπα θα τα καταφέρω. Το είχα παράπονο, ήμουν άριστη μαθήτρια και η μητριά μου δεν με άφησε να τελειώσω το σχολείο. “Εδώ θα σε έχω υπηρέτρια να μεγαλώσεις τα παιδιά όχι να σε στείλω στο γυμνάσιο”. Δε διάβαζα μόνο στα σχολεία όλα μου τα χρόνια διάβαζα ακόμα και τη νύχτα που έπρεπε να κοιμηθώ που ήμουν κουρασμένη με την οικογένεια. Έπιανα το βιβλίο και καθόμουν μέχρι τις 12 η ώρα».
Παρά το γεγονός ότι το εγκατάλειψε, η επιθυμία της για μάθηση δεν έσβησε ποτέ. Όπως έχει δηλώσει: «Ήθελα να μάθω, να μη μείνω αμόρφωτη. Και πάνω απ’ όλα να μπορώ να προσφέρω στους άλλους».
Όταν πήγε στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας πολλοί θεωρούσαν ότι η «ηλικία» αποτελεί εμπόδιο, εκείνη αποδείκνυε σχεδόν καθημερινά ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. «Ποτέ δεν είναι αργά» ήταν η απάντησή της.
Όταν το ολοκλήρωσε στη συνέχεια κατέληξε στην απόφαση να μάθει μια ειδικότητα που να έχει νόημα και επέλεξε τη νοσηλευτική. Όπως ανέφερε: «Είμαι η μεγαλύτερη νοσηλεύτρια εν ζωή. Επέλεξα το επάγγελμα αυτό για να φροντίζω τον εαυτό μου, να πληρώνω τα φάρμακα μου, τα ιατρικά μου. Βρήκα εκείνο που έχασα από τα νεανικά μου χρόνια, μου έδωσε πολλή χαρά, πολλή ζωντάνια, μου δημιούργησε την εντύπωση ότι είμαι πιο νέα, παρακίνησα και άλλο κόσμο και μου έδωσαν χίλια ευχαριστώ. Ποτέ δεν είναι αργά»
Η πορεία δεν ήταν εύκολη. Στις συνεντεύξεις της παραδέχεται πως στην αρχή δυσκολεύτηκε με τα μαθήματα και την προσαρμογή, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Με χαμόγελο και αποφασιστικότητα, προχώρησε. Το μήνυμα που στέλνει σε όλους, νέους και ηλικιωμένους, είναι ότι η εκπαίδευση δεν είναι προνόμιο μιας ηλικιακής ομάδας αλλά δικαίωμα όλων.
Η ιστορία της κ. Γκέσου μας υπενθυμίζει πως τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Όσο υπάρχει επιθυμία, δύναμη και ενσυνείδητη επιλογή, όσο και αν οι συνθήκες δεν ευνόησαν στο παρελθόν, είναι πάντα εφικτό να «ξαναγράψεις» το δικό σου κεφάλαιο στη ζωή.