Ο ηθοποιός μιλάει για την επιστροφή του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» και σκιαγραφεί τη σημερινή πολιτική και κοινωνία με τον δικό του μοναδικό τρόπο
Κάθε φορά που το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» βγαίνει στον αέρα, μοιάζει σαν να ανάβει ένα φως μέσα στη νύχτα. Ενα φως που άλλοτε τρεμοπαίζει παιχνιδιάρικα, άλλοτε καίει εκτυφλωτικά, πάντα όμως φωτίζει όσα θα προτιμούσαν να μείνουν στο σκοτάδι.
Ο Λάκης Λαζόπουλος επιστρέφει από την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου στο Mega με το ανανεωμένο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» για δεύτερη σεζόν, έτοιμος να ξαναστήσει μια σκηνή όπου η σάτιρα δεν είναι απλώς γέλιο αλλά μια μορφή αλήθειας που δύσκολα αγνοείται. Με αυτή την αφορμή, ο ίδιος μίλησε στα «Πρόσωπα».
Νέα σεζόν για το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ». Τι να περιμένει το κοινό από αυτήν;
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Τι περιμένω εγώ από το κοινό. Το κοινό πρέπει με τη σειρά του να καταλάβει ότι όσο πιο φορτωμένο, όσο πιο στεναχωρημένο έρχεται στο «Τσαντίρι», τόσο πιο δύσκολο είναι και για μένα να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι μοιάζουν σαν καράβια που έχουν βουλιάξει από τα φορτία τους ανοιχτά της ανάπτυξης, της μεγάλης ανάπτυξης, αυτής της ανάπτυξης η οποία διώχνει όλους τους Ελληνες. Θα είμαστε σε τριάντα χρόνια μία χώρα γέρων, μία χώρα σε προνεκροταφειακή κατάσταση και εμείς ακόμα πανηγυρίζουμε και είμαστε στα τραπέζια απάνω. Εγώ από τη μεριά μου και όλη η ομάδα θα καταβάλουμε τον μεγαλύτερο κόπο που χρειάζεται. Πάντα δίνω όλες μου τις δυνάμεις και πάντα όλα τα παιδιά που εργάζονται για το «Tσαντίρι» τρέχουνε τρομερά και νομίζω ότι μετά από όλα αυτά τα χρόνια η ομάδα μας παραμένει δυνατή και η πλέον αξιόπιστη.
Η εκπομπή ξεκίνησε ως καθρέφτης της κοινωνίας. Πλέον τι είδους καθρέφτης είναι; Κανονικός, παραμορφωτικός ή ψηφιακός με φίλτρα TikTok και ΑΙ;
Η εκπομπή είναι καθρέφτης της κοινωνίας, αλλά από την ώρα που η κοινωνία άλλαξε καθρέφτες, πρέπει κι εγώ να αλλάξω τους καθρέφτες της. Δηλαδή αν η κοινωνία καθρεφτίζεται στο TikTok, θα τη δω στο TikTok. Αν η κοινωνία καθρεφτίζεται στο ΑΙ, θα πρέπει να τη δω στο ΑΙ. Νομίζω απλώς ότι το TikTok μεταφέρει το χιούμορ των νεότερων, μεταφέρει κάποιες αλήθειες και μεταφέρει επί πληρωμή και την προπαγάνδα κυρίως της κυβέρνησης που έχει τα λεφτά να πληρώνει τη διαφήμισή της.
Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για έναν σατιρικό ηθοποιό: η λογοκρισία «από πάνω» ή η cancel culture «από κάτω»;
Η λογοκρισία από πάνω καθιστά τη δουλειά παντελώς αδύνατη. Δεν μπορείς από την ώρα που έχεις εντολές, οδηγίες, μουρμούρα, συνεχόμενη δυσφορία, να προχωρήσεις. Για τη σάτιρα, το πιο επικίνδυνο πράγμα είναι η λογοκρισία. Γι’ αυτό και αντέδρασα για την απόλυση του Πάρη Ρούπου από την Pizza Fan. Διότι αν οι διαφημιστικές γίνουνε εργαλεία λογοκρισίας στη Δημοκρατία, μεταμορφωνόμαστε συνολικά σε μία άτυπη μορφή δικτατορίας. Τον Πάρη Ρούπο ούτε τον ξέρω. Το δικαίωμά του όμως το γνωρίζω καλά. Πάντα πιστεύω ότι πρώτο σύμπτωμα της δικτατορίας είναι η λογοκρισία. Και το δεύτερο όμως θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό, διότι η κουλτούρα από κάτω, αυτή που αναπτύσσεται, η κατάργηση της κουλτούρας, ακυρώνει πάρα πολλά αστεία. Δηλαδή, αν ο Αριστοφάνης έκανε σάτιρα για την κατάσταση της χώρας και κανείς από τους ανθρώπους από κάτω δεν ήξερε πώς λειτουργεί μια χώρα, τι θεσμούς έχει, πώς βγαίνουν οι αποφάσεις, πού οφείλεται αυτή η στεναχώρια και η δυστυχία των ανθρώπων, δεν θα τον καταλάβαινε κανείς. Δηλαδή ο Αριστοφάνης κινδυνεύει σήμερα από το γεγονός ότι δεν υπάρχει παιδεία που να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι έχει μία υποδομή να υποστηρίξει άφοβα ένα αστείο. Υπάρχει χαβαλές, υπάρχει βλακεία και, ναι, είναι μέθοδοι όπου μπορεί να περάσει καλά μια παρέα, σε μια ταβέρνα, σε μία βόλτα. Αλλά σε μια σατιρική εκπομπή πρέπει αυτός που την παρακολουθεί να έχει μία στοιχειώδη γνώση τού πώς λειτουργεί το σύστημα.
Μπορεί να υπάρξει σάτιρα «δεξιάς κοπής» ή είναι εκ φύσεως αριστερή;
Η σάτιρα είναι εκ φύσεως αντιεξουσιαστική. Υπάρχει σάτιρα δεξιάς κοπής. Τα περισσότερα από τα πρωινά, μεσημεριανά της τηλεόρασης κάνουν αυτή τη δουλειά. Προσποιούνται σάτιρα, αλλά αυτή είναι δεξιάς κοπής και εντεταλμένη. Ολα καταλήγουν στο «ναι μεν, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος», «ναι μεν αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Αδωνις είναι ένας φοβερός υπουργός που φέρνει αποτελέσματα, ναι μεν αλλά δεν υπάρχει κάποιος άλλος… Τι δηλαδή; Στο ΠΑΣΟΚ ο Ανδρουλάκης είναι ο καλύτερος; Ε, όχι!». Προς το παρόν, ας πούμε, στο ΠΑΣΟΚ βλέπω ότι μόνο ο Γερουλάνος είναι ένα πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε ακόμα και να ηγηθεί της λεγόμενης «κεντροαριστερόστροφης» πολιτικής. Αλλά υπάρχει σάτιρα δεξιάς κοπής και την καταλαβαίνω αμέσως. Και σάτιρα αριστερής κοπής υπάρχει, αλλά υπάρχει και μία σάτιρα η οποία σε κάθε εποχή σε φέρνει αντιμέτωπο με την κάθε εξουσία. Δηλαδή εγώ εκδιώχθηκα και από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ και από τον Μητσοτάκη τον πατέρα, κόπηκε η εκπομπή μου πριν βγει στην ΕΡΤ2, και από τον Μητσοτάκη τον υιό, ο οποίος συνέχισε την παράδοση του πατέρα του, και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γιατί το «Τσαντίρι» κόπηκε ενώ ακόμα ήταν στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Φαντάζομαι ότι κάπου θα έβαλαν το χεράκι τους.
Αν το τηλεκοντρόλ είχε κουμπί «Σάτιρα», τι θα άλλαζε στην ελληνική τηλεόραση;
Δεν θα άλλαζε μόνο η ελληνική τηλεόραση, θα άλλαζε η σκέψη η πολιτική. Γιατί αυτή τη στιγμή, ας πούμε, έρχεται ο ακροδεξιός Αδωνις και παραπονιέται ότι το MEGA τον βρίζει. Πιθανώς να είναι μαθημένος από το μοντέλο της δικτατορίας του Παπαδόπουλου, όπου όλα τα κανάλια υμνούσανε τους τρεις πρωτεργάτες. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, δεν μπορεί να καταλάβει, δεν μπορεί να μπει σε δημοκρατική τροχιά ο Αδωνις. Αυτή τη στιγμή, αν ήταν δημοκράτης θα έπρεπε να πάρει τον ΣΚΑΪ να σταματήσει να τον υμνεί. Αντ’ αυτού τρομάζει με την κρίση, με την κριτική, με το γέλιο. Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο γέλιο προκαλεί ένας άνθρωπος, ενώ ξέρει όλος ο κόσμος ότι έχουν διαλυθεί τα νοσοκομεία, που κάθεται να φωτογραφίζεται σε καινούργια ερκοντίσιον που τα έκανε δώρο ένας εφοπλιστής και να καμαρώνει. Δεν μπορεί να το καταλάβει πόσο γελοίος πραγματικά γίνεται. Ιστορικά γελοίος. Γιατί; Γιατί έχει κανάλια που τον υμνούν και τον λιβανίζουν. Εχει παπάδες που προσκυνάνε, έχει διάφορους γλείφτες από πίσω και τρέχουνε, τι να καταλάβει; Αυτοί ζούνε τη δικτατορία τους. Λοιπόν, αν το τηλεκοντρόλ είχε κουμπί «Σάτιρα», τα πράγματα θα ήταν πάρα πολύ καλύτερα. Κι αν δεν ήταν οι δημοσιογράφοι τόσο, μα τόσο, μα τόσο δουλικοί, τόσο πρόθυμοι να εξευτελιστούνε, θα είχαν αλλάξει τα πράγματα, αλλά μπήκαν αμέσως στο κανάλι της εξουσίας για να σωθούνε, και όχι μόνο.
Αν η Αριστερά ήταν θεατρικός χαρακτήρας, θα ήταν οραματιστής ή αιώνιος γκρινιάρης; Κι η Δεξιά τι θα ήταν;
Η Αριστερά έχει πάθει αυτό που μπορεί να πάθει ένας διανοούμενος αν καθίσει πάρα πολλές ώρες σε ένα οδοντιατρείο και περιμένει. Αρχίζει και λέει μαλακίες με τους διπλανούς. Αρχίζει να μιλάει για τις κουφάλες των δοντιών. Ωρες. Δηλαδή, δεν ενεργούνε αλλά σκέφτονται πώς θα ενεργήσουνε. Σκέφτονται πώς θα πράξουνε και σκέφτονται πώς θα κάνουν συνέχεια το σωστό. Και δεν το κάνουνε. Γιατί δεν ξέρουν να το κάνουνε. Ξέρουν μόνο να το συζητάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να το συζητάνε, αλλά ξέρουν και πώς να το κάνουνε. Οι δεξιοί αποφασίζουν και λένε «θα ληστέψουμε την τάδε τράπεζα». Βάζουν τις κουκούλες, μπαίνουν μέσα παίρνουν τα λεφτά, φύγανε. Οι αριστεροί είναι απ’ έξω και συζητάνε. Αν θα έπρεπε να μπούνε στην τράπεζα, πώς πρέπει να μπούνε, τι νόμους πρέπει να κάνουνε και κάποια στιγμή από την πολλή κουβέντα, ξεχνάνε και τι θέλουν να κάνουνε. Η Αριστερά δεν είναι ο αιώνιος γκρινιάρης. Ούτε οραματιστής. Γιατί οι αριστεροί το μόνο που δεν βλέπουν είναι το κοινό όνειρο. Πεντακόσιοι αριστεροί θα δουν πεντακόσια όνειρα. Και στο όνειρο ο καθένας είναι αυτός που θα έπρεπε να είναι πρόεδρος. Στη Δεξιά αποφασίζουν εκατό να μπουν κάτω από έναν άνθρωπο και μπορεί να γίνουν μαφία, κόζα νόστρα, τα πάντα. Είναι έτοιμοι. Και φαίνεται ότι ο δεξιός είναι έτοιμος να μεταποιηθεί, είναι έτοιμος να κυλήσει στον βούρκο. Είναι άλλη η συμπεριφορά ενός γουρουνιού σε ένα σπίτι και είναι άλλη η συμπεριφορά ενός σκύλου ή μιας γάτας σε ένα σπίτι. Δηλαδή αν η Αριστερά ήταν θεατρικός χαρακτήρας θα ήταν ένας τύπος ο οποίος συνέχεια μιλάει πως θα… και πως θα… και πως θα…, και στην πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει ποτέ σε οργασμό. Ενώ ο δεξιός αυνανίζεται, δεν πετυχαίνει τον αυνανισμό του αλλά υποχρεώνει τη γυναίκα του να δηλώσει οργασμό και να είναι και ευχαριστημένη.
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
«“Ηρωας με παντούφλες” είναι ο Πάνος Ρούτσι»
Παίζετε στο θέατρο στην παράσταση «Ενας ήρωας με παντούφλες» στο θέατρο Βέμπο. Εσείς ποιον θεωρείτε σήμερα πραγματικό «ήρωα με παντούφλες»;
Ο «Ηρωας με παντούφλες» είναι σήμερα ο Πάνος Ρούτσι. Ο άνθρωπος αυτός ξέρει τι είναι η ηθική, ξέρει τι είναι ο πόνος, ξέρει τι είναι η ψυχή, ξέρει τι είναι η καρδιά. Είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει το παιδί του δυόμισι χρόνια και προσπαθεί να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμα – που οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα και ο Παπαδόπουλος, η δικτατορία, θα του το είχαν δώσει στη χώρα αυτή – της εκταφής, αφού δεν του έδωσαν καν το δικαίωμα της ταφής. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη απαγόρευσε το δικαίωμα ταφής. Και του απαγορεύει και το δικαίωμα εκταφής. Αν αυτό δεν είναι φασισμός, τι στο διάολο είναι ο φασισμός; Ας με πείσει κάποιος ότι δεν είναι. Αλλά να μην είναι ο Σκάι, γιατί δεν πρόκειται να με πείσει. Δεν μπορεί να με πείσει ένα κανάλι, όταν όλοι βλέπουμε ας πούμε ότι εξευτελίζεται ο Πρωθυπουργός της χώρας στη Νέα Υόρκη και να βγαίνει ο Πορτοσάλτε και να λέει ότι ο Ερντογάν κώλωσε. Δεν λέω να πει τον ξεκώλωσε, αλλά να μην πει και το κώλωσε. Δηλαδή δεν μπορεί να διασυρόμαστε ιστορικά, να διαλύεται η χώρα, η ταυτότητα, να φεύγουν οι νέοι άνθρωποι, να είναι διάφοροι μαλάκες που τους έχουν σκορπίσει πέρα δώθε και κάνουν τους καμπόσους με τις ψεύτικες επιδοτήσεις και με τα χρήματα και τις Ferrari και να συζητούμε ακόμα.
Θα έπρεπε να ήμασταν έξω από τα σπίτια τους. Αυτό είναι δημοκρατία. Είναι δημοκρατία μας, δεν είναι δημοκρατία τους. Εγώ όμως θα χαρώ πάρα πολύ να παίξω ξανά το «Ενας ήρωας με παντούφλες», που είναι ένας ρόλος που με ενθουσίασε πάρα πολύ, παρότι είναι ένα έργο που έχει γραφτεί το ‘47. Δείχνει όμως ότι μεταπολεμικά στήνονται οι βάσεις της κομπίνας του πολιτικού συστήματος και της αρπαγής. Τάζουν στον μικρομεσαίο ότι θα του κάνουν άγαλμα για την προσφορά του, αλλά πίσω από αυτό κρύβεται μόνο το να πάρουν τα λεφτά της κατασκευής του αγάλματος. Αυτό είναι η σημερινή δημοκρατία και εδραιώθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο. Και επιπλέον είναι η τελευταία περίοδος που θα είμαι στο θέατρο ολόκληρη σεζόν. Δεν επιθυμώ να συνεχίσω να παίζω σεζόν ολόκληρες στο θέατρο.
Ο ρόλος σας μιλά για την «ευγενική πλευρά της πατρίδας». Υπάρχει σήμερα αυτή η πλευρά;
Αυτή η ευγενική πλευρά της πατρίδας υπάρχει σε ανθρώπους που δεν μιλούν στην τηλεόραση. Οσοι δεν μιλούν για την πατρίδα είναι οι αληθινοί πατριώτες. Οσοι κουβαλάνε βαριές σημαίες, κάνουν μεγάλους σταυρούς, προσκυνάνε με τους παπάδες, πάνε και φιλάνε το χέρι του Μητσοτάκη, αυτοί είναι ξεφτιλισμένοι, το λέω ξεκάθαρα. Η Εκκλησία σήμερα είναι στα μάτια του κόσμου ξεφτιλισμένη. Οχι ο Θεός, η Εκκλησία. Μην μπαίνουν όλοι οι παπάδες κάτω από τον Θεό. Οχι, δεν υπάρχει a priori δικαίωμα επειδή φοράς το ράσο να σε σεβαστώ. Δεν σέβομαι κανέναν ο οποίος δεν πιστεύει στον Θεό και παριστάνει. Τους ξεχωρίζω τους παριστάνοντες και μόνο από το βλέμμα. Δεν μπορεί ο Μελχισεδέκ να λέει ότι είναι παπάς. Αφού βλέπεις το μάτι, είναι χαλασμένο. Από τη διαφθορά χαλασμένο, από τις συνεννοήσεις χαλασμένο.
Πηγή: TA NEA