Συμφωνώ απόλυτα ότι μάνα είναι μόνο μία, ωστόσο η δική μου μητέρα έχει αποδείξει έμπρακτα ότι αγαπά και φροντίζει τον σύζυγό μου σαν να είναι πραγματικά παιδί της.
Για να είμαι ειλικρινής, πολλές φορές τον στηρίζει περισσότερο από την ίδια του τη μητέρα, η οποία ζει μακριά και δυστυχώς δεν είναι ιδιαίτερα παρούσα στη ζωή μας.
Η μητέρα μου τον έχει δεχτεί με όλη της την καρδιά στην οικογένειά μας. Δεν παραλείπει ποτέ να μαγειρεύει τα αγαπημένα του φαγητά και είναι πάντα έτοιμη να του προσφέρει κάθε βοήθεια και υποστήριξη. Γι’ αυτό πιστεύω πως δεν είναι καθόλου υπερβολικό ή παράξενο να την αποκαλεί «μητέρα». Όταν παντρευτήκαμε, του εξήγησα ότι πλέον οι γονείς μου είναι και δικοί του γονείς και ότι θα ήθελα να τους νιώθει δικούς του ανθρώπους.
Εκείνος όμως μου εξήγησε ότι του είναι πολύ δύσκολο να την αποκαλεί «μητέρα». Δεν το αισθάνεται φυσικό και δεν μπορεί να το κάνει αυθόρμητα, παρόλο που αναγνωρίζει την αγάπη και την καλοσύνη της απέναντί του. Δεν είναι θέμα ότι δεν τη σέβεται ή δεν την αγαπά. Αντίθετα, γνωρίζει πολύ καλά πόσο πολύτιμη είναι η παρουσία της στη ζωή μας και πόσο τον φροντίζει. Απλά, λέει ότι δεν μπορεί να εκφράσει αυτή τη σχέση με τη συγκεκριμένη λέξη.
Η λύση που έχει βρει μέχρι στιγμής είναι να της μιλά ευγενικά στον πληθυντικό και να την αποκαλεί «κυρία Μαρία». Αυτό όμως με στεναχωρεί, γιατί μου φαίνεται πως κρατάει απόσταση και δεν εκφράζει πλήρως τη ζεστασιά που υπάρχει μεταξύ μας. Η μητέρα μου είναι διακριτική και ποτέ δεν παραπονέθηκε, αλλά διαισθάνομαι πως βαθιά μέσα της θα ήθελε πολύ να την αποκαλεί «μητέρα».
Κάποιες φορές, σε πιο χαλαρές στιγμές, του ξεφεύγει κανένα πιο οικείο όπως: «Κυρά Μαρία, φτιάξε μου έναν καφέ με τα χεράκια σου!». Παρόλα αυτά, εγώ θα επιθυμούσα βαθιά να καταφέρει να την αποκαλεί «μητέρα», γιατί νιώθω πως έτσι θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο ο ήδη δυνατός δεσμός που υπάρχει μεταξύ τους.