Η πόλη Γουίτιερ είναι μια μικρή, απομακρυσμένη πόλη στην Αλάσκα, περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από το Άνκορατζ, που αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της αμερικανικής πολιτείας – «Μας θεωρούν παράξενους»
Στον διεθνή Τύπο είναι γνωστή ως “η πόλη που ζει κάτω από ένα κεραμίδι!”. Στην ουσία ολόκληρη η πόλη μένει σε ένα μόνο κτήριο, σε δριμύ ψύχος και έντονες χιονοπτώσεις!
Δείτε το βίντεο:
Το Γουίτιερ, όμως, έχει κάποια χαρακτηριστικά που το καθιστονύ μοναδικό παράδειγμα σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς κι οι 217 κάτοικοί του διαμένουν στο ίδιο κτίριο.
Η «πόλη που ζει κάτω από ένα κεραμίδι» αποτελείται από λιγοστά κτίρια, ενώ στο Begich Tower συμπυκνώνεται όλη η κοινωνική κι επαγγελματική ζωή της πόλης, καθώς εκεί στεγάζονται εκτός από τις κατοικίες, ένα αστυνομικό τμήμα, το σχολείο, μία υποτυπώδης κλινική, η εκκλησία της πόλης αλλά και μερικά εμπορικά καταστήματα (μανάβικο, παντοπωλείο).
Ο εν λόγω πύργος, κατασκευάστηκε το 1974 κι έκτοτε συγκεντρώνει όλη την ανθρώπινη δραστηριότητα της περιοχής, η οποία είναιπροβάσιμη μόνο δια θαλάσσης ή διαμέσου ενός τούνελ, που την συνδέει με την πρωτεύουσα της πολιτείας, το Τζούνο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόσβαση σε αυτή την πόλη της Αλάσκας, που είναι αρκετά απομονωμένη, γίνεται είτε με πλοίο είτε μέσω ενός τούνελ.
Κατασκευασμένο το 1957, το Begich Towers Condominium αρχικά χρησίμευσε ως στρατιωτική δομή γνωστή ως Hodge Building κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αργότερα μετατράπηκε σε συγκρότημα κατοικιών για την εξυπηρέτηση της τοπικής κοινότητας. Το κτίριο μετονομάστηκε σε Begich Towers προς τιμήν του Nick Begich, ενός Αμερικανού πολιτικού που εκπροσωπούσε την Αλάσκα στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Ο Begich εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1972 κατά τη διάρκεια μιας πτήσης μεταξύ Anchorage και Juneau, και μετά από εκτεταμένη αλλά ανεπιτυχή αναζήτηση, κηρύχθηκε νεκρός. Η μετονομασία του κτιρίου τιμά την πολιτική του συνεισφορά και τη δέσμευσή του για την ανάπτυξη της Αλάσκας.
Αυτό το 14ώροφο κτίριο φιλοξενεί πλέον σχεδόν το σύνολο του τοπικού πληθυσμού συνδυάζοντας ένα ποικίλο μείγμα δημόσιων και ιδιωτικών λειτουργιών. Το Begich Towers Condominium (BTC) περιλαμβάνει 196 κατοικίες διαφόρων μεγεθών -συμπεριλαμβανομένων διαμερισμάτων ενός, δύο και τριών υπνοδωματίων- και στεγάζει επίσης τα διοικητικά γραφεία του Whittier, εξορθολογίζοντας τη διαχείριση της πόλης. Επιπλέον, το κτίριο φιλοξενεί το τοπικό αστυνομικό τμήμα και μια ιατρική κλινική, εξασφαλίζοντας άμεση πρόσβαση στην ασφάλεια και την υγειονομική περίθαλψη.
Για την καθημερινή εξυπηρέτηση, το κτίριο προσφέρει ανέσεις όπως ταχυδρομείο, παντοπωλείο και πλυντήριο. Οι πνευματικές ανάγκες καλύπτονται από μια εκκλησία Βαπτιστών που βρίσκεται στο χώρο του κτιρίου, ενώ για τους επισκέπτες και τους τουρίστες, δύο όροφοι είναι αφιερωμένοι σε ένα bed & breakfast, ενισχύοντας το ρόλο του κτιρίου και ως τουριστικού κόμβου της κοινότητας.
Το κτίριο στεγάζει επίσης μια αίθουσα συνεδριάσεων για συναντήσεις και εκδηλώσεις της κοινότητας, προωθώντας τη συνοχή μεταξύ των κατοίκων. Μια υπογεια σήραγγα πεζών συνδέει το Begich Towers με το τοπικό σχολείο, επιτρέποντας στους μαθητές να παρακολουθούν τα μαθήματα ανεξάρτητα από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Κατασκευασμένο από οπλισμένο σκυρόδεμα, το κτίριο έχει σχεδιαστεί για να αντέχει στις ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες της περιοχής. Οι εσωτερικοί χώροι συνδέονται με στεγασμένους, θερμαινόμενους διαδρόμους, εξασφαλίζοντας ότι οι κάτοικοι μπορούν να κινούνται άνετα σε όλο το κτίριο χωρίς να εκτίθενται στο σκληρό εξωτερικό κλίμα.
Εκτός από το Begich Towers, υπάρχει ένα δεύτερο κτίριο διαμερισμάτων στην πόλη, όπου ζουν οι υπόλοιποι κάτοικοι.
Τα πλεονεκτήματα των «αυτάρκων» κτιρίων
Το Begich Towers Condominium χρησιμεύει ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αυτόνομου κτιρίου – μιας αρχιτεκτονικής τυπολογίας που κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη προσοχή εν μέσω παγκόσμιων προκλήσεων όπως η κλιματική αλλαγή και η αστικοποίηση.
Ωστόσο, η έννοια αυτή δεν είναι εντελώς νέα. Ένα γνωστό προηγούμενο είναι το Unité d’Habitation του Le Corbusier, που κατασκευάστηκε μεταξύ 1947 και 1952 στη Μασσαλία της Γαλλίας. Αυτό το καινοτόμο έργο, που σχεδιάστηκε με την λογική της «κάθετης πόλης», ήταν ένα πολυλειτουργικό οικιστικό συγκρότημα που σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει περίπου 1.600 άτομα, ενσωματώνοντας παράλληλα βασικές υπηρεσίες όπως καταστήματα, γραφεία, γυμναστήριο, πισίνα, σχολείο και χώρους αναψυχής.
Αυτά τα ιστορικά παραδείγματα παρέχουν πολύτιμα διδάγματα για τους σημερινούς αρχιτέκτονες και κατασκευαστές. Τα αυτάρκη κτίρια προσφέρουν πολυάριθμα πλεονεκτήματα, κυρίως μειωμένο οικολογικό αποτύπωμα. Με τη συγκέντρωση των πόρων, οι δομές αυτές συμβάλλουν στη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας και στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Επιπλέον, έχουν σχεδιαστεί για να προσαρμόζονται στις μελλοντικές κλιματικές προκλήσεις και χρησιμεύουν ως πρότυπα κοινοτικής ανθεκτικότητας, δημιουργώντας χώρους που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή και παρέχουν πρόσβαση σε βασικούς πόρους.
«Μια πολύ παράξενη πόλη»
«Ναι, είναι μια πολύ παράξενη πόλη, επειδή υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να μπεις και ένας για να βγεις», δήλωσε ο κάτοικος Lee Shuford μιλώντας στο αμερικανικό δίκτυο NBC.
«Ξέρεις, σκέφτεσαι ότι η σήραγγα είναι η μόνη διέξοδος. Τι θα γίνει αν υπάρξει έκτακτη ανάγκη ή κάτι τέτοιο και δεν μπορώ να βγω;» δήλωσε ο Shuford. «Αλλά το έχω συνηθίσει».
Έπρεπε επίσης να συνηθίσει τη διεύθυνσή του. Ο Σούφορντ, που κατάγεται από τη Βόρεια Καρολίνα, ζει τώρα στον 12ο όροφο αυτού που κάποιοι περιγράφουν ως «Πύργο της Ερημιάς».
«Ο κόσμος νομίζει ότι είναι περίεργο», δήλωσε η Άννα Ντίκασον.
«Ναι, είναι γνωστή ως η “πιο παράξενη πόλη στην Αλάσκα”», είπε ο σύζυγός της, Dave Dickason, ο οποίος είναι δήμαρχος του Whittier.
Αλλά είναι όντως; «Όχι, δεν είναι», απάντησε ο δήμαρχος.
«Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη, θα έλεγα ότι είναι μια πόλη μαγική», προσθέτει η Αννα.
Ο Dave, η Anna και η 20χρονη κόρη τους Jenessa λένε ότι έχουν σχεδόν όλα όσα χρειάζονται εδώ στο Begich Towers. Το παντοπωλείο Kozy Korner είναι εφοδιασμένο με είδη πρώτης ανάγκης. Υπάρχει ταχυδρομείο, συμβολαιογράφος, ακόμη και εκκλησία, όλα σε απόσταση… ενός ασανσέρ.
«Δεν χρειαζόμαστε όλα αυτά τα μεγάλα καταστήματα», δήλωσε ο Dave. «Δεν χρειαζόμαστε όλες τις λεγόμενες ανέσεις μιας μεγάλης πόλης».
Η Άννα πρόσθεσε: «Νιώθω ότι αυτό μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Επειδή δεν έχει σημασία από πού ήρθες, πόσα χρήματα έχεις, ξέρεις, είμαστε όλοι εδώ σε αυτή την πόλη και προσπαθούμε να τα καταφέρουμε».
Τούτου λεχθέντος, είναι ένα δύσκολο μέρος για κοινωνική ζωή. «Δεν υπάρχουν πολλοί ανύπνατροι άνθρωποι εδώ», τονίζει η Αννα.
Όταν ρωτήθηκε για την κοινωνική ζωή του Whittier, ο Shuford είπε: «Ναι, αυτό μπορεί να γίνει λίγο προβληματικό κάποιες φορές».
«Κανείς δεν βγαίνει ραντεβού εδώ»
Πριν από λίγες εβδομάδες, η Τζενέσα άρχισε να δημοσιεύει στο TikTok για τη ζωή της στο κτίριο και σύντομα είχε εκατομμύρια προβολές – και περίπου άλλες τόσες ερωτήσεις. «Κανείς δεν βγαίνει πραγματικά ραντεβού εδώ, επειδή μεγαλώσαμε όλοι μαζί και αυτό θα ήταν κάπως περίεργο», λέει η Τζενέσα.
Στην ερώτηση «Τι ρωτάει ο κόσμος περισσότερο;», η νεαρή κοπέλα απαντάει:
«Νομίζω ότι η πιο περίεργη ερώτηση που μου έκαναν ήταν: “Είστε θρησκευτική αίρεση;”», είπε γελώντας. «Πήρα τόσα πολλά σχόλια στο TikTok μου που έλεγαν: “Φαίνεται θλιβερό. Φαίνεται καταθλιπτικό”. Όμως είναι το ακριβώς αντίθετο: η κοινότητα εδώ είναι τόσο ωραία που πραγματικά δεν αισθάνεσαι ποτέ λυπημένος. Και έχεις πάντα κάποιον να μιλήσεις».
Το σχολείο έχει σήμερα περίπου 50 μαθητές ηλικίας 3-18 ετών.
«Είναι σημαντικό να είμαστε εδώ για τους σωστούς λόγους», δήλωσε η Lindsey Erk, η οποία μετακόμισε εδώ από τη Νότια Ντακότα για να διδάξει. «Κανένα παιδί σε αυτό το σχολείο δεν μπορεί να κάθεται στο πίσω μέρος της τάξης και να μην κάνει κάτι. Κάθε παιδί φαίνεται».
Εδώ όλοι οι κάτοικοι φροντίζουν τον διπλανό τους – το πρωινό για τα παιδιά φτιάχνεται συχνά από τους δασκάλους και παραδίδεται κατευθείαν στην πόρτα του διαμερίσματος των μαθητών!
«Είμαστε πολύ μικροί και λίγοι για να λειτουργούμε απομονωμένοι», δήλωσε η Erk. «Αν θέλετε να ζήσετε εδώ, πρέπει να είστε πρόθυμοι να συνεργαστείτε μεταξύ σας».
Ο Victor Shen εργάζεται επίσης με τους φοιτητές εδώ – και είναι επίσης απόφοιτος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Γουίτιερ και επέστρεψε γιατί είναι το σπίτι του.
Στην ερώτηση «Τι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος για την πόλη;», ο Σεν απαντάει:
«Ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνει κανείς εδώ. Αλλά, τα πάντα είναι εδώ, μέσα στα πόδια μας. Όταν σκέφτεσαι όλα αυτά τα πράγματα που εκτιμάς σε μια κοινότητα, τα βρήκαμε εδώ. Είναι το σπίτι μας. Δεν είμαστε περίεργοι, παρόλο που κάποιοι μας θεωρούν ως τέτοιους».
Για κάποιους μπορεί να είναι απλώς η πιο παράξενη πόλη της Αλάσκας, αλλά για τους κατοίκους το Γουίτιερ φαίνεται να είναι η απάντηση στο… κάλεσμα της άγριας φύσης.
«Θέλω απλώς οι άνθρωποι να ξέρουν ότι είναι ένα μοναδικό, όμορφο μέρος με τον δικό του τρόπο», είπε ο Σάφορντ, προσθέτοντας εμφατικά: «Πριν κρίνετε την πόλη του Whittier, πρέπει πρώτα να την επισκεφτείτε».
Περισσότερο από μια συναρπαστική μελέτη περίπτωσης, το κτίριο χρησιμεύει ως ένα ζωντανό εργαστήριο για τη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η αρχιτεκτονική μπορεί να προσαρμοστεί σε σκληρά περιβάλλοντα, να ενισχύσει την ενεργειακή απόδοση και να προωθήσει την κοινωνική συνοχή.