Πρώτο σημαντικό μάθημα ζωής
Κατά την διάρκεια του δεύτερου μήνα της νοσηλευτικής σχολής ο καθηγητής μου μας έδωσε να κάνουμε ένα κουίζ. Ήμουν συνεπής φοιτήτρια και απαντούσα με ευκολία σε όλες τις ερωτήσεις, μέχρι που διάβασα την τελευταία: “Ποιο είναι το μικρό όνομα της γυναίκας που καθαρίζει;” Μάλλον πρόκειται για κάποιο αστείο σκέφτηκα.
Είχα δει την καθαρίστρια πολλές φορές. Ήταν ψηλή, μελαχρινή και γύρω στα 50. Το όνομά της, όμως, δεν το ήξερα.
Παρέδωσα το κουίζ, αφήνοντας την τελευταία ερώτηση κενή. Λίγο πριν τελειώσει το μάθημα ένας φοιτητής ρώτησε, αν η τελευταία ερώτηση θα μετρήσει στην βαθμολογία. “Εννοείται, θα μετρήσει”, απάντησε ο καθηγητής. “Στην καριέρα σας θα συναντήσετε πολλούς ανθρώπους. Όλοι τους είναι σημαντικοί. Αξίζουν την προσοχή και την φροντίδα σας, ακόμα και αν αυτό είναι ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός.”
Δεν ξέχασα ποτέ το συγκεκριμένο μάθημα. Επίσης, έμαθα, ότι το όνομα της ήταν Ντόροθι.
Δεύτερο σημαντικό μάθημα ζωής:
Ένα βράδυ γύρω στις 11.30 μια ηλικιωμένη αφροαμερικανή γυναίκα στεκόταν στο πλάι μιας λεωφόρου στην Αλαμπάμα, προσπαθώντας να αντέξει την τρομερή καταιγίδα που είχε ξεσπάσει. Το αυτοκίνητό της είχε χαλάσει στην μέση του δρόμου και χρειαζόταν κάποιον να την βοηθήσει. Ούσα βρεγμένη παντού, αποφάσισε να σταματήσει το επόμενο αυτοκίνητο που θα έβλεπε. Στο αυτοκίνητο που σταμάτησε να την βοηθήσει βρισκόταν ένας νεαρός λευκός άντρας, γεγονός ανήκουστο για την εποχή του 1960. Ο νεαρός άντρας την πήγε σε ένα ασφαλές μέρος, την βοήθησε και την έβαλε σε ένα ταξί. Η ηλικιωμένη γυναίκα φαινόταν να βιάζεται, αλλά παρόλα αυτά έγραψε την διεύθυνσή του και τον ευχαρίστησε.
7 μέρες αργότερα ο νεαρός άντρας άκουσε την πόρτα του να χτυπάει. Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε μια τεράστια έγχρωμη τηλεόραση με ένα σημείωμα πάνω, που έγραφε: “Σε ευχαριστώ πολύ, που με βοήθησες στον αυτοκινητόδρομο τις προάλλες. Η βροχή είχε καταστρέψει όχι μόνο τα ρούχα μου, αλλά και το ηθικό μου. Μετά εμφανίστηκες εσύ. Εξαιτίας σου, κατάφερα να πάω έγκαιρα δίπλα στον άντρα μου, ακριβώς λίγο πριν πεθάνει. Ο Θεός να σε έχει καλά, που με βοήθησες.”
Με εκτίμηση, Mrs. Nat King Cole.
Τρίτο σημαντικό μάθημα ζωής
Πριν από πολλά χρόνια, όταν ένα χωνάκι παγωτό κόστιζε πολύ λιγότερο, ένα 7χρονο αγόρι μπήκε στην καφετέρια ενός ξενοδοχείου και κάθισε. Μια σερβιτόρα έβαλα ένα ποτήρι νερό μπροστά του. “Πόσο κοστίζει ένα χωνάκι παγωτό”, ρώτησε. “50 σεντς”, απάντησε η σερβιτόρα. Το μικρό αγόρι έβαλε το χέρι του στην τσέπη, έβγαλε τα κέρματα που είχε και άρχισε να τα μετράει. “Πόσο κάνει ένα απλό παγωτό”, ξαναρώτησε.
Μέχρι εκείνη την ώρα είχαν μαζευτεί πολλοί πελάτες, που περίμεναν για ένα τραπέζι και η σερβιτόρα είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόμονη. “35 σεντς”, απάντησε απότομα. Το μικρό αγόρι, αφού ξαναμέτρησε τα κέρματά του, παρήγγειλε το απλό παγωτό. Η σερβιτόρα του έφερε το παγωτό, άφησε τον λογαριασμό πάνω στο τραπέζι και έφυγε.
Όταν η σερβιτόρα επέστρεψε, άρχισε να κλαίει, καθώς καθάριζε το τραπέζι. Στο τραπέζι, δίπλα στο άδειο πιάτο ήταν αφημένα 15 σεντς. Το μικρό αγόρι δεν μπορούσε να πάρει το παγωτό χωνάκι που ήθελε, γιατί μετά δεν θα είχε αρκετά χρήματα να αφήσει για πουρμπουάρ.
Τέταρτο σημαντικό μάθημα ζωής
Στα αρχαία χρόνια, ένας βασιλιάς έβαλε να τοποθετήσουν ένα τεράστιο βράχο πάνω σε έναν δρόμο. Μέτα κρύφτηκε και περίμενε να δει, αν θα βρισκόταν κάποιος που να μετακινούσε τον βράχο. Κάποιοι από τους πιο πλούσιους εμπόρους του βασιλιά απλά είδαν τον βράχο και πέρασαν από δίπλα του. Πολλοί κατηγόρησαν τον βασιλιά, ότι δεν διατηρεί τους δρόμους καθαρούς, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να βγάλει τον βράχο από την μέση του δρόμου.
Μετά πέρασε ένας αγρότης, κουβαλώντας με ένα φορτίο με λαχανικά. Όταν πλησίασε τον βράχο, ο αγρότης άφησε κάτω το φορτίο του και προσπάθησε να μετακινήσει τον βράχο από την μέση του δρόμου. Μετά από πολλές προσπάθειες και πολύ σπρώξιμο, επιτέλους τα κατάφερε. Αφού ο αγρότης σήκωσε πάλι το φορτίο με τα λαχανικά του, παρατήρησε μια τσάντα στο σημείο, που βρισκόταν ο βράχος. Η τσάντα περιείχε πολλά χρυσά νομίσματα και ένα γράμμα από τον βασιλιά, που έγραφε, ότι τα χρυσά νομίσματα ήταν προορισμένα για αυτόν, που θα μετακινούσε τον βράχο από την μέση του δρόμου.
Ο αγρότης έμαθε κάτι που πολλοί από εμάς δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Κάθε εμπόδιο περιέχει μια ευκαιρία να βελτιώσουμε την τωρινή μας κατάσταση.
Πέμπτο σημαντικό μάθημα ζωής
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν εργαζόμουν εθελοντικά σε ένα νοσοκομείο, γνώρισα ένα μικρό κορίτσι, την Λιζ, η οποία έπασχε από μια σπάνια ασθένεια. Η μόνη ελπίδα της ήταν η μετάγγιση αίματος από τον 5χρονο αδερφό της, ο οποίος ως εκ θαύματος είχε ξεπεράσει την ίδια ασθένεια και είχε αναπτύξει τα αντισώματα, που χρειάζονταν για να καταπολεμηθεί η ασθένεια. Ο γιατρός εξήγησε στον μικρό της αδερφό την κατάσταση και τον ρώτησε, αν ήταν διατεθειμένος να δώσει αίμα στην αδερφή του.
Τον είδα να διστάζει για λίγα δευτερόλεπτα, μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε: Ναι, θα το κάνω, αν είναι να σωθεί η αδερφή μου.”
Όσο διαρκούσε η μετάγγιση, ο μικρός ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στην αδερφή του και της χαμογελούσε, όπως και όλοι μας άλλωστε, καθώς βλέπαμε το χρώμα το επιστρέφει στο πρόσωπό της. Μετά το πρόσωπό του χλόμιασε και το χαμόγελό του εξαφανίστηκε. Κοίταξε τον γιατρό και τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή: “Θα πεθάνω κατευθείαν;” Όντας πολύ μικρός το αγοράκι είχε παρεξηγήσει τα όσα του είπε ο γιατρός. Νόμιζε, ότι θα δώσει όλο το αίμα του για να σώσει την αδερφή του.
Το παν είναι η κατανόηση και η στάση, που κρατάμε σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Να δουλεύετε σαν να μην έχετε ανάγκη τα χρήματα. Να αγαπάτε σαν να μην έχετε πληγωθεί πολύ.