Όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο μας, είναι φυσικό να θέλουμε να κρατήσουμε κάτι – ένα ρούχο, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα προσωπικό αντικείμενο.
Αυτά τα χειροπιαστά αντικείμενα γίνονται συναισθηματικές άγκυρες, δείγματα σύνδεσης με το άτομο που έχουμε χάσει.
Αλλά ενώ μπορεί να προσφέρουν παρηγοριά, ορισμένα αντικείμενα μπορούν να εμποδίσουν αθόρυβα τη διαδικασία του πένθους. Μήπως αν τα αφήσουμε, θα μπορούσε να είναι ένας άλλος ουσιαστικός τρόπος για να τιμήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα;
Δείτε είδη αναμνηστικών που ίσως είναι καλύτερο να αφήσουμε ή να μεταμορφώσουμε προσεκτικά , παρά να τα διατηρήσουμε ή να κληροδοτήσουμε.
1. Ρούχα: Όταν το ύφασμα γίνεται χρονοκάψουλα
Ένα σακάκι που κρέμεται στην ντουλάπα, ένα κασκόλ που εξακολουθεί να φέρει το άρωμά του – τα ρούχα είναι συχνά το πρώτο πράγμα που κρατάμε μετά από μια απώλεια. Φέρνουν την παρηγορητική ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα κοντά, ότι μπορεί να στρίψουμε σε μια γωνία και να τα δούμε ξανά.
Αλλά αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί να γίνει εμπόδιο. Το να κρατάμε τα ρούχα τους ανέγγιχτα μπορεί να μας κρατήσει ριζωμένους στο παρελθόν, κάνοντας πιο δύσκολο το να αποδεχτούμε την απουσία τους. Για τις νεότερες γενιές, η κληρονομιά αυτών των ρούχων μπορεί να μοιάζει περισσότερο με συναισθηματικό βάρος παρά με ένα πολύτιμο δώρο.
Αντίθετα, σκεφτείτε να επαναχρησιμοποιήσετε ένα ρούχο σε κάτι συμβολικό – ένα μαξιλάρι, μια μικρή θήκη – ή να το δωρίσετε σε κάποιον που έχει ανάγκη. Το να μην προσκολλάται κάποιος στα πράγματα μπορεί να είναι μια πράξη γενναιοδωρίας και γιατρειάς.
2. Αγαπημένα αντικείμενα: Μεταξύ συναισθήματος και δεσίματος
Είτε πρόκειται για ένα αγαπημένο βιβλίο, ένα αντίκα ρολόι ή ένα μπιχλιμπίδι από το ράφι τους, αυτά τα αντικείμενα μπορεί να είχαν βαθύ νόημα για το άτομο που έφυγε από τη ζωή. Αλλά για όσους έμειναν πίσω, μπορούν να φορτιστούν συναισθηματικά και να είναι δύσκολο να συνεχίσουν.
Το να κρατάμε ένα ή δύο αντικείμενα μπορεί να είναι παρήγορο, αλλά το να προσκολλόμαστε σε πάρα πολλά μπορεί να μετατρέψει ένα σπίτι σε ιερό. Μπορεί να μας παγιδεύσει στη θλίψη, καθιστώντας δύσκολο να προχωρήσουμε και να ζήσουμε πλήρως στο παρόν.
Αυτό που πραγματικά κρατάει ζωντανή τη μνήμη ενός ατόμου δεν είναι τα υπάρχοντά του, αλλά οι αξίες με τις οποίες έζησε, οι ιστορίες που μοιράστηκε και η αγάπη που έδωσε.
3. Παπούτσια: Σύμβολα προηγούμενων ταξιδιών
Τα παπούτσια φέρουν ισχυρό συμβολισμό – αφηγούνται την ιστορία για το πού έχει περπατήσει κάποιος, τη ζωή που έχει ζήσει. Αλλά είναι επίσης προσωπικά και πρακτικά αντικείμενα που σπάνια ταιριάζουν απόλυτα σε κάποιον άλλο.
Το να κληροδοτείς τα παπούτσια ενός αποθανόντος, ειδικά στα παιδιά, μπορεί να στείλει ένα ακούσιο μήνυμα – να περπατήσεις στα βήματά του αντί να χαράξεις το μονοπάτι σου.
Το να δίνεις σε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο καινούργια παπούτσια μπορεί να είναι μια όμορφη χειρονομία ενθάρρυνσης, ένας τρόπος να πεις: Διάλεξε το δικό σου ταξίδι.
4. Καπέλα: Μια ήσυχη υπογραφή ταυτότητας
Ένα καπέλο μπορεί να φαίνεται σαν κάτι μικρό, αλλά συχνά αντανακλά την προσωπικότητα ή την καθημερινή ρουτίνα κάποιου. Το να το κρατάς μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα, λειτουργώντας ως καθημερινή υπενθύμιση της απουσίας.
Αντί να διατηρείς ένα καπέλο που κουβαλάει θλίψη, γιατί να μην δημιουργήσεις μια ανάμνηση που σε ανεβάζει – μια κοινή ιστορία, ένα εγκάρδιο γράμμα, μια φωτογραφία στο δείπνο; Μερικές φορές οι πιο φωτεινές αναμνήσεις είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο.
Μετατρέποντας την απώλεια σε ζωντανή ανάμνηση
Το να αφήσουμε πίσω μας την απώλεια δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε. Σημαίνει να επιλέγουμε προσεκτικά πως θα συνεχίσουμε να ζούμε. Το πένθος δεν αφορά την απόρριψη του παρελθόντος, αλλά τη μεταμόρφωσή του – τη μετάβαση από το φυσικό στο συναισθηματικό, από την φυσική κατοχή στην αόρατη παρουσία.
Αυτό που αφήνουμε στα παιδιά μας δεν πρέπει να είναι ένα βάρος από θλιβερά αντικείμενα, αλλά μια κληρονομιά δύναμης, αγάπης και ειρήνης που συνεχίζει να τα στηρίζει, ακόμα και στην απουσία μας.