Ο Δημήτρης Θεοδώρας θα ήταν σήμερα 54 ετών. Έμεινε για πάντα 5 χρονών.
Ο Θεοδώρας Δημήτρης θα ήταν σήμερα 54 ετών. Η χούντα, όμως, του στέρησε το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, την ίδια του τη ζωή. Ήταν μόλις 5 ετών και έμεινε για πάντα 5 ετών.
Σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, με τίτλο: «Πολυτεχνείο ’73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες», ο Δημήτρης Θεοδώρας ήταν ένας από τους 24 επώνυμους νεκρούς του Πολυτεχνείου και, μάλιστα, το μικρότερο σε ηλικία θύμα.
Ο Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, στις 17 Νοέμβρη 1973, στη 13:00, και ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Δημήτρης Θεοδώρας
Εκείνη την ώρα, ο πατέρα του, Θεοφάνης Θεοδώρας, βρισκόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού του με το μωρό, το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Άκουσε τις ριπές. Τρόμαξε, ανατρίχιασε. Τότε άκουσε έναν γείτονα που έμεινε στην ίδια πολυκατοικία να τρέχει να φωνάζει σοκαρισμένος: «Μπείτε μέσα, πυροβολούν, οι Γκεσταπίτες βαράνε στο ψαχνό, σκότωσαν το παιδί των από πάνω».
Ο Θεοφάνης Θεοδώρας έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Το παιδί που είχαν σκοτώσει ήταν το δικό του. Άφησε το μωρό και έφυγε κατευθείαν για το νοσοκομείο Παίδων όπου βρήκε τη γυναίκα του. Τότε επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος εφιάλτης του. Το παιδί τους ήταν νεκρό… Εκτός από τον μικρό Δημήτρη, τραυματίστηκαν από σφαίρες στα πόδια και δυο αγοράκια που απλά βρίσκονταν στο μπαλκόνι τους.
Έκτοτε, η οικογένεια Θεοδώρα βιώνει τον πόνο της. Πρόκειται για μία ανεπούλωτη πληγή και για μια δικαίωση που δεν θα έρθει.. Μέσα στον βουβό πόνο της, η οικογένεια είχε να αποδείξει στους αδαείς ότι υπήρξαν θύματα στο Πολυτεχνείο. Λέγοντας τη δική της πραγματική ιστορία.
Μιλώντας στο ραδιόφωνο 88,6 το 2018, ο πατέρας του 5χρονου Δημήτρη κατέθεσε τα δραματικά γεγονότα που έζησε το Νοέμβρη του 1973. Προς απάντηση στους αμφισβητίες των νεκρών, είπε τότε: «Δεν θα μιλούσα αλλά όσα άκουσα στη Βουλή με έκαναν να εκραγώ. Τόσα χρόνια το ίδιο τροπάριο. Οι πολιτικοί δεν έδωσαν το νόημα που έπρεπε στο Πολυτεχνείο. Δεν ήταν μόνο οι φοιτητές που έκαναν την εξέγερση, ήταν και οι αγρότες και οι εργάτες που πλαισίωσαν την επανάσταση. Έξω από το Πολυτεχνείο είναι που έγινε το μακελειό».
«Η πολιτεία δεν απέδωσε ευθύνες όπως θα έπρεπε. Προσωπικά έδωσα το άρμα, τον αριθμό του και τον οδηγό του και με κατηγόρησαν γι αυτό, θεώρησαν τον θάνατο του παιδιού μου τυχαίο γεγονός. Απέδειξα στη δίκη που έγινε του ’75 για το Πολυτεχνείο, πως έφυγε ένα άρμα από το Πολυτεχνείο, πέρασε την Ομόνοια, το Σύνταγμα και το Χίλτον και έφτασε έξω από του Ζωγράφου καθώς φοβούνταν εξέγερση και εκεί. Τότε φτιαχνόταν η Πανεπιστημιούπολη. Στην οδό Παπάγου χτυπήθηκαν δύο παιδιά που ήταν στα μπαλκόνια τους, δέχθηκαν σφαίρες στα πόδια. Πάνω στο άρμα υπήρχε στρατιώτης με το όπλο στο χέρι που πυροβολούσε», συνέχισε.
Όπως θυμάται ο πατέρας: «Στον Άγιο Θεράποντα είχαν στήσει πολυβόλο και έριξαν προς την πλατεία Γαρδένια, μέρα μεσημέρι, Σάββατο, από εκεί που περνούσε η γυναίκα και το 5χρονο παιδί μου. Έκανα μήνυση από την επόμενη μέρα και δέκα χρόνια περνούσα από ανακρίσεις, καταθέσεις και δικαστήρια. Οι εφημερίδες έγραψαν πως το παιδί ήταν στο μπαλκόνι. Ήταν όμως στην πλατεία, 50 μέτρα από το σπίτι μας. Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο ίλαρχος Σπυρίδωνας Σταθάκης. Ο μικρός Δημήτρης μου εξετάστηκε από ιατροδικαστή. Ένας εισαγγελέας πέρασε από εκεί και έφυγε. Έγραψαν πως σκοτώθηκε από πτώση και πως είχε κατάγματα. Ένας πολίτης βρήκε το θάρρος και πήγε το παιδί στον ιατροδικαστή και η τελική γνωμάτευση όμως ανέφερε πως είχε σκοτωθεί από πυροβόλο όπλο».
Στη συνέχεια, τόνισε ότι για το Πολυτεχνείο δεν αποδόθηκαν ούτε οι ευθύνες που έπρεπε, ούτε το πραγματικό του νόημα. «Η δίκη για το Πολυτεχνείο έγινε αλλά κάποια πράγματα έπρεπε να έχουν γίνει καλύτερα. Οι πολιτικοί δεν έδωσαν το πραγματικό νόημα, το επαναλαμβάνω. Έκαναν ένα νόμο για τα θύματα και ήξερα πως θα φτάσουμε στη μέρα που θα μας λένε πως δεν υπήρχαν θύματα στο Πολυτεχνείο. Ποτέ δε με ενδιέφερε η αποζημίωση. Αισθάνομαι πως δεν έχει δικαιωθεί ο αγώνας του Πολυτεχνείου. Δυστυχώς όλοι οι αγώνες καπηλεύτηκαν ή εξαγοράστηκαν. Πρέπει να καταλάβουμε τι ακριβώς έγινε, αυτή είναι η ουσία».
Ακούστε παρακάτω τη μαρτυρία του πατέρα στη «Μηχανή του Χρόνου» μετά το λεπτό 50:30