‘Πάντα ένιωθα αδύνατη σε αυτόν τον κόσμο. Περιοριζόμουν από κανόνες που δεν καταλάβαινα και περιβαλλόμουν από πρότυπα ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω.
Άρχισα να αναζητώ την ελευθερία μου. Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Ποιος είναι ο ορισμός; Είναι μια δικαιολογία για αποφυγή λήψης αποφάσεων που φαίνεται ακατανόητη για τον υπόλοιπο κόσμο; Ή μήπως απλά σημαίνει να σταθείς για να ακούσεις την δειλή φωνή της δικής σου καρδιάς; Δεν ήξερα, αλλά ήθελα να μάθω. Λόγω μιας δουλειάς, που ρουφά τη ζωή από τις φλέβες μου, η καρδιά μου ήταν μουδιασμένη. Μετά από λίγο, δεν μπορούσα να θυμάμαι καν πως ήταν η φωνή της καρδιάς μου κάποτε.
Για να κάνω την καρδιά μου να μιλήσει και πάλι, έψαξα για αυτό που έλειπε και το ανακάλυψα σε δυο σκούρα μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη. Η λάμψη τους μου υποσχέθηκαν αυτό που έψαχνα: Ελευθερία. Αυτά τα μάτια ανήκαν σε ένα άλογο. Εγώ η ίδια άφησα να με περιβάλλουν τα ζώα που γεμίζουν ολόκληρο το σώμα μου με καθαρή αγάπη. Αφιέρωσα τον ίδιο τον πυρήνα της δουλειάς μου σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Ξαφνικά η καρδιά μου έσπασε τη σιωπή της και με χαιρέτησε:΄ Καλώς ήρθες στο σπίτι, αγαπητή μου.’
Από τότε έχω βρει δύο πάθη που κρατούν την καρδιά μου ζωντανή: τα άλογα, και την φωτογραφία. Έχω βρει την αγάπη, την ηρεμία, τη δύναμη και τη δυνατότητα να εκφράσω τα συναισθήματά μου μέσα από αυτά τα δυο. Όχι ότι μπορώ να συλλάβω ότι είναι αντικειμενικά όμορφο – απλά γιατί η ζωή δεν είναι μόνο όμορφη από μόνη της. Περνάμε μέσα από κορυφές και κοιλάδες,αμφιβάλουμε στις πιο σκοτεινές στιγμές μας και λάμπουμε στα καλύτερα μας. Νιώθουμε τον πόνο και προκαλούμε πόνο. Λυγίζουμε αλλά σηκωνόμαστε πάλι. Κλαίμε. Αγαπάμε. Ζούμε.
Οι φωτογραφίες μου αυτές είναι οι περισσότερες μια συλλογή των καλύτερων έργων. Αυτές οι φωτογραφίες είναι το δικό μου ύψος και βάθος, πιο σκοτεινές στις αμφιβολίες μου και φωτεινότερες στις στιγμές ευτυχίας. Με το άρθρο αυτό δεν συμμερίζομαι μόνο τη δουλειά μου μαζί σας – συμμερίζομαι ένα μέρος της ζωής μου. Επειδή λυγίζουμε και σηκωνόμαστε. Κλαίμε. Αγαπάμε. Ζούμε. Αυτό είναι ελευθερία.’
