Πόσος πόνος, πόση αγανάκτηση και πόσος φόβος μπορούν να χωρέσουν ακόμη μέσα στην ψυχή μας;
Τον τελευταίο καιρό βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ανησυχούν, να αγωνιούν και να φοβούνται για το αύριο. Δεν το κρύβω, είμαι και εγώ μια από αυτούς. Το προσφυγικό έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη. Κάνω λάθος; Μάλλον όχι.
Κάτι τα «καμάρια» της βουλής μας, κάτι οι ξένοι που μας κάνουν κουμάντο και καταλήξαμε να έχουμε Έλληνες που διχάζονται και ξένους που νιώθουν εγκλωβισμένοι. Λύσεις υπάρχουν αλλά κανείς δεν πράττει σωστά και με βάση τη λογική.
Επιτρέψτε μου με το φτωχό μου το μυαλό και με τις ελάχιστες γνώσεις που έχω να σας εκφράσω τι νιώθω και να σας αναλύσω τις σκέψεις μου.
Χιλιάδες άνθρωποι καταφθάνουν καθημερινά με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται στη χώρα μας, όλοι τους πεινάνε, διψάνε και χρειάζονται να νιώσουν ασφάλεια, να δουν μια άσπρη μέρα και να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο.
Δεν τους αδικώ που έφυγαν από τις πόλεις τους που είναι γεμάτες καταστροφές και πολέμους αλλά δεν μπορώ να δεχτώ να υπερτερούν σε αριθμό από μας τους Έλληνες και να αποτελούν προτεραιότητα όταν εμείς έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια. Θέλετε να τους βοηθήσουμε;
Θέλετε να τους προσφέρουμε άσυλο για κάποιο διάστημα μέχρι να γυρίσουν πίσω ή να πάνε σε άλλες χώρες; Αν ναι και δεν έχουμε άλλη λύση υπάρχει ένας τρόπος να εξομαλύνουμε την κατάσταση.
Πόσα έρημα νησιά υπάρχουν στην πατρίδα μας; Ξερονήσια, βραχονησίδες…
Πάρτε τους όλους και μεταφέρετέ τους εκεί μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν είναι λύση να είναι παντού και να προκαλούν τρόμο και κακό. Δεν είμαι ρατσίστρια, δεν είμαι κακιά και δεν θέλω το κακό κανενός αλλά είναι η μόνη προφανής λύση που βλέπω εγώ σαν άτομο.
Αφού δεν μπορούμε να διώξουμε τους λαθρομετανάστες, τους πρόσφυγες ή όπως αλλιώς λέγονται, μπορούμε να τους βοηθήσουμε για κάποιο διάστημα με την εγκατάστασή τους σε ένα μέρος που δεν θα ενοχλούν κανέναν και ούτε θα διαταράσσετε η δική μας ηρεμία. Άνθρωποι είναι και αυτοί και μη βιαστείτε να μου πείτε να τους πάρω σπίτι μου επειδή δεν θέλω να πεθάνουν.
Μας κλείνουν τα σύνορα προσωρινά και μας πιέζουν από πολλές πλευρές. Άρα αφού δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αρνηθούμε την έλευσή τους ας το κάνουμε με τους δικούς μας όρους.
Στείλτε ανθρωπιστικές ομάδες και εθελοντές να δημιουργήσουν καταλύματα και κέντρα με προμήθειες σε φάρμακα, ρούχα και τρόφιμα ή ότι άλλο είναι αναγκαίο και δημιουργήστε hot spots σε ένα δύο ξερονήσια που δεν κατοικεί κανείς. Βάλτε τους όλους σε καράβια και μεταφέρετέ τους εκεί. Ας οργανωθούν οι ομάδες που υπάρχουν και τους βοηθούν αυτή τη στιγμή ώστε να κάνουν το καλύτερο που μπορούν σε εκείνα τα σημεία.
Με την πρώτη ευκαιρία να ξεκινήσει η μεταφορά τους και πάλι προς τις άλλες χώρες. Γιατί να μείνουν στην Ελλάδα που πάει από το κακό στο χειρότερο; Γιατί να μην κοιτάξουμε πρώτα να επιβιώσουμε εμείς και να ενωθούμε πάλι σαν λαός και μετά να βοηθήσουμε τους γύρο μας; Γιατί να πρέπει να αγωνιώ για το αύριο και να μην ζω το σήμερα;
Μπορεί να ακούγεται τρελό, παιδιάστικο ή σαν να θέλω να ξεπουλήσω την χώρα μου και τα κομμάτια της αλλά δεν είναι έτσι. Απλά δεν αντέχω άλλο να βλέπω ανθρώπους να υποφέρουν και να μην ξέρουν πότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ γιατί κάποια στιγμή θα γίνει. Η Ελλάδα είναι καζάνι που βράζει και είτε όλα είναι στημένα είτε είμαστε θύματα συγκυριών δεν με ενδιαφέρει γιατί απλά ξέρω πως πρέπει να ζήσω με αυτό.
Είμαι πολύ νέα, μόλις 21 ετών και νιώθω τρόμο για το αύριο. Τι δουλειά, ποια οικογένεια και τι κατάληξη θα έχω αν συνεχίσουμε έτσι; Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε να επιβιώνουμε και να είμαστε άνθρωποι αλλά πολλές φορές δεν βλέπουμε το προφανές.
Θέλουν να κάνουν την Ελλάδα μας αποθήκη ψυχών; Θέλουν να τους εγκαταλείψουν όλους αυτούς τους ανθρώπους εδώ ώστε να μας αφανίσουν σαν έθνος; Μην τους επιτρέψετε να το κάνουν.
Πάρτε τα μέτρα σας αλλά όχι με ακραίο τρόπο. Ίσως όλα αυτά που σας λέω να μοιάζουν αστεία ή αδύνατον να πραγματοποιηθούν αλλά αν δεν το μοιραζόμουν με άλλους ανθρώπους ποτέ δεν θα ήξερα αν σκέφτηκα έστω και λίγο ορθά ή όχι.
Συγχωρέστε την αφέλειά μου και πάλι.
Αφού λοιπόν μας αναγκάζουν να δεχτούμε πλήθος κόσμου ας το κάνουμε με τους δικούς μας όρους και ας αναστρέψουμε την κατάσταση όσο προλαβαίνουμε.