«Πουλάω τα ωάριά μου για να ζήσω»

Την περιέργεια μου κίνησαν οι πρώτοι ψίθυροι που έμαθα πως άρχισαν να ακούγονται στη γειτονιά. Σε μια γειτονιά που έχουν απομείνει οι τελευταίοι που κουτσομπολεύουν και ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Οι υπόλοιποι είναι απλώς οι άγνωστοι της διπλανής πόρτας. Ειδικά όταν αυτοί είναι ξενόφερτοι τραβούν σαν μαγνήτης το «ενδιαφέρον» των κουτσομπόληδων που αμέσως βάζουν τα δυνατά τους να μάθουν ποια είναι αυτή, από που ήρθε και τι κάνει.

Σε αυτή, λοιπόν, την πραγματική ιστορία, πρωταγωνίστρια είναι μια 22χρονη κοπέλα που ήρθε από ένα ακριτικό νησί στην Αθήνα για να σπουδάσει. Είχε περάσει στη Φιλοσοφική. Έχει άλλα τέσσερα αδέλφια πιο μικρά. Μόνο ο πατέρας της δουλεύει. Είναι ψαράς.

‘Όταν πέρασε στο πανεπιστήμιο, οι γονείς της αντί να χαρούν, πανικοβλήθηκαν. Πως θα στήριζαν το παιδί τους εάν έφευγε για την Αθήνα; Αλλά και πως θα της στερούσαν αυτό το όνειρο, το αναφαίρετο δικαίωμά της στη μόρφωση; Η μικρή που είχε τσαγανό, τους ζήτησε να την εμπιστευτούν και να την αφήσουν να φύγει. Θα δούλευε και θα μπορούσε να συντηρήσει τον εαυτό της. Κανένας φόβους από αυτούς που είχαν οι γονείς της, δεν την εμπόδιζε.

Στην Αθήνα, όπου ευτυχώς είχε ορισμένους γνωστούς που τη στήριξαν αρχικά, κατάφερε σύντομα να βρει δουλειά ως σερβιτόρα σε ένα καφέ στο Γαλάτσι και έτσι μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια και παράλληλα να σπουδάζει.

Τρία χρόνια όλα ήταν καλά, έκανε φιλίες και οι γονείς της ανακουφισμένοι παρακολουθούσαν την πορεία της. Μέχρι τη στιγμή που ο υπεύθυνος της ανακοίνωσε πως η καφετέρια έχει σοβαρό πρόβλημα και θα κλείσει. Έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια της…

Η ξέφρενη αναζήτησή της για νέα δουλειά δεν είχε αποτέλεσμα. Δεν ήταν το ίδιο τυχερή με την πρώτη φορά. Φυσικά, στους γονείς της δεν είπε τίποτα. Οι μήνες, όμως, περνούσαν, οι υποχρεώσεις συσσωρεύονταν και ήρθε η μέρα που κυριολεκτικά δεν είχε ούτε να φάει.

Οι φίλοι τη στήριζαν όσο μπορούσαν, αλλά κι αυτοί ζοριζόντουσαν οικονομικά. Εκείνη την περίοδο έμαθε εντελώς τυχαία πως γυναίκες μπορούν να πουλήσουν τα ωάριά τους έναντι αμοιβής. Η απελπισία που είχε αρχίσει να την κυριεύει δεν την άφησε να το σκεφτεί δεύτερη φορά.

«Δεν ήθελα να γίνω που@ν@, ούτε να κάνω κάτι για το οποίο να ντρέπομαι», μου είπε κοιτώντας με ευθεία στα μάτια.

«Όχι μόνο δεν κάνω κάτι κακό και δεν πειράζω κανέναν, αλλά αντιθέτως βοηθώ κάποιες γυναίκες να ζήσουν το όνειρό τους να κάνουν ένα παιδί.

Να σβήσουν τον καημό που τις τρώει χρόνια ολόκληρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το διατυμπανίζω. Γι΄αυτό και σου μιλάω ανώνυμα».

Την ρώτησα, «μα καλά, δεν σε ενδιαφέρει που κάποιοι στη γειτονιά το ξέρουν; Δεν φοβάσαι μήπως σε κοιτάζουν περίεργα;». Κι εκείνη μου απάντησε: «Έκανα τη βλακεία και το εκμυστηρεύτηκα σε ένα πρόσωπο που δεν έπρεπε.

Δεν πειράζει όμως. Δεν με νοιάζει. Ούτως ή άλλως δεν θα το κάνω για πάντα αυτό. Ψάχνω ταυτόχρονα δουλειά. Αυτό απλώς μου έδωσε μια ευκαιρία να ζήσω και να προσπαθήσω ξανά…».

Χαμήλωσα το βλέμμα δίχως να σχολιάσω το παραμικρό. Τι μπορούσα να πω εγώ σε αυτό το κορίτσι; Ποιος μπορεί να το κρίνει;

Την ευχαρίστησα για την ευκαιρία που μου έδωσε να μιλήσω μαζί της γιατί πήρα ένα ακόμη μεγάλο μάθημα και της ευχήθηκα από καρδιάς να βρει το δρόμο που εκείνη έχει επιλέξει να πάρει…