Η πολεμική αεροπορία στις πιο ιδιαίτερες στιγμές της
Ο πόλεμος επιφέρει έκτακτες ανάγκες και μια αίσθηση κατεπείγοντος που σπάνια ζουν οι κοινωνίες σε περιόδους ειρήνης.
Την ώρα λοιπόν που όλα τα αντιμαχόμενα μέρη προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν τις στρατιωτικές τεχνολογίες τους και να αποκτήσουν κεφάλι σε όρους πολεμικής ετοιμότητας, οι μηχανικοί είναι συχνά αναγκασμένοι να καταφύγουν σε αντισυμβατικές μεθόδους.
Και βέβαια πουθενά δεν ήταν πιο ευδιάκριτο αυτό από τους αιθέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκεί δηλαδή που οι αεροναυπηγοί τα έδωσαν κυριολεκτικά όλα και οραματίστηκαν τα πιο παράξενα αεροσκάφη που εμφανίστηκαν ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία…
Vought V-173/XF5U-1
Ήδη από τη δεκαετία του 1930, ο μηχανικός της Vought, Τσαρλς Ζίμερμαν, πειραματιζόταν με αεροσκάφη σε σχήμα ιπτάμενου δίσκου! Το πρώτο του μοντέλο ήταν το V-173, το οποίο βγήκε στους αιθέρες το 1942 και αποδείχθηκε «σκυλί». Ο αεροναυπηγός συνέχισε τις έρευνές του και παρουσίασε κάποια στιγμή την πολεμική εκδοχή του ιπτάμενου δίσκου του, το μοναδικό XF5U.
Παρά τις μεγάλες αρετές του όμως σε επίπεδο επιδόσεων, καθώς ήταν γρήγορο (πάνω από 885 χλμ/ώρα), ευέλικτο και σαφώς ανώτερο από τα περισσότερα μαχητικά της εποχής, ήταν τόσα τα τεχνικά προβλήματά του που καλά-καλά δεν δοκιμάστηκε πριν τελειώσει ο πόλεμος.
Η Vought συνέχισε πάντως την προσπάθεια, καθώς το αμερικανικό Ναυτικό είχε εκδηλώσει από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον του, αλλά μέχρι να το κάνει πλήρως λειτουργικό, το στρατιωτικό ενδιαφέρον είχε μετατοπιστεί στα αεριωθούμενα αεροσκάφη. Όταν η Vought αποφάσισε να καταστρέψει το πρωτότυπο, βρήκε ότι το καινοτόμο κράμα που είχε χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του (μεταλλίτης) το έκανε πρακτικά άφθαρτο!
Antonov A-40
Τα ανεμόπτερα συνέχισαν να γεμίζουν τους ουρανούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ο ρόλος τους ήταν στρατηγικά απαραίτητος, αφού μπορούσαν να μεταφέρουν γρήγορα και εύκολα πληρώματα και προμήθειες καταμεσής των αερομαχιών. Και απ’ όλους τους σχεδιασμούς των ανεμόπτερων που κυκλοφόρησαν στον Β’ Παγκόσμιο, ήταν οι Σοβιετικοί αυτοί που δημιούργησαν τον πιο περίεργο: το ιπτάμενο άρμα μάχης Α-40!
Την ώρα που όλοι ήθελαν να μεταφέρουν τα τανκ τους στο πεδίο της μάχης γρήγορα και αποδοτικά, έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο ότι τα άρματα μάχης δεν ήταν καθόλου αεροδυναμικά, κι έτσι τα περισσότερα έθνη εγκατέλειψαν την προσπάθεια, όχι όμως και η ΕΣΣΔ.
Οι σοβιετικοί άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού και αντί για ένα ανεμόπτερο που θα μπορούσε να μεταφέρει τανκ έφτιαξαν ένα τανκ με φτερά! Τι θα μπορούσε να τα βάλει εξάλλου με κάτι τέτοιο; Οι μηχανικοί της Ένωσης πάντρεψαν λοιπόν ένα άρμα μάχης T-60 με δυο τεράστια φτερά διπλάνου και στο δοκιμαστικό τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά. Μόνο που ανακάλυψαν οι Σοβιετικοί ότι δεν διέθεταν τόσο ισχυρό αεροπλάνο ώστε να σηκώσει από το έδαφος ένα πλήρως οπλισμένο και φουλαρισμένο ανεμόπτερο-άρμα μάχης, κι έτσι το σχέδιο έπρεπε τώρα να εγκαταλειφθεί!
Fieseler Fi-103R
Όλοι ξέρουμε για τους γιαπωνέζους καμικάζι του Β’ Παγκοσμίου, που ορμούσαν με τα παλιά τους αεροσκάφη γεμάτα με εκρηκτικά πάνω στα πολεμικά πλοία των Συμμάχων. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το ειδικό αεροπλάνο αυτοκτονίας που σχεδίασαν οι Ιάπωνες και είπαν ΜΧΥ-7, αλλά και τη ναζιστική απόπειρα να φτιάξει κάτι παρόμοιο μετατρέποντας τις ιπτάμενες βόμβες V-1 σε κυβερνήσιμους πυραύλους.
Με τον πόλεμο να κοντοζυγώνει στο τέλος του, οι Γερμανοί έψαχναν απελπισμένα τρόπους να διακόψουν τον συμμαχικό ανεφοδιασμό πάνω από τα Στενά της Μάγχης. Οι πύραυλοι V-1 είχαν μεν αποδείξει την αξία τους, η ανάγκη όμως για μεγαλύτερη ακρίβεια στα χτυπήματα καλούσε τώρα σε επανδρωμένες αποστολές. Κι έτσι οι γερμανοί μηχανικοί προσάρμοσαν ένα μικρό πιλοτήριο πάνω στον πύραυλο, που έδινε στον πιλότο την περιορισμένη δυνατότητα χειρισμού του.
Οι επανδρωμένοι πύραυλοι Fi-103R μεταφέρονταν στον αέρα και εκτοξεύονταν από τα βομβαρδιστικά He-111, με τον πιλότο τους να πρέπει πάντα να διατηρεί την πορεία του προς τον στόχο και όταν έφτανε στο «τσακ», να εκτοξεύεται έξω. Οι Γερμανοί δεν θα ακολουθούσαν τον αυτοκτονικό δρόμο των Ιαπώνων, καθώς ο πιλότος όφειλε εδώ να σωθεί από τον χαμό. Βέβαια, με τη μηχανή να μαίνεται πίσω από το κόκπιτ, οι ελπίδες για σωτηρία του πιλότου παρέμεναν μικρές και αυτό ήταν που οδήγησε το πρόγραμμα στο οριστικό του τέλος. Οι κυβερνήτες της Λουφτβάφε δεν ήταν διατεθειμένοι να πιλοτάρουν τους Fi-103R, παρά τους 175 πανέτοιμους πυραύλους που είχαν κατασκευαστεί και έπεσαν τελικά στα συμμαχικά χέρια μετά τη συνθηκολόγηση των Ναζί…
Zveno-SPB
Η ιδέα του ιπτάμενου αεροπλανοφόρου έλκει την καταγωγή της ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι μηχανικοί πειραματίστηκαν φλερτάροντας μαζί της καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Οι αεροναυπηγοί ονειρεύονταν ένα ιπτάμενο μητρικό σκάφος που θα φιλοξενούσε σμήνος από μαχητικά, μεταφέροντας τις αερομαχίες εκεί ακριβώς όπου βόλευε κάθε φορά. Τα βρετανικά και τα αμερικανικά δοκιμαστικά στέφθηκαν ωστόσο από αποτυχία, όταν και η όλη απόπειρα θεωρήθηκε στρατηγικά ήσσονος σημασίας.
Την ώρα όμως που Άγγλοι και Αμερικανοί τα παρατούσαν, οι Σοβιετικοί μόλις άρχιζαν! Το 1931, ο σοβιετικός αεροναυπηγός Βλαντιμίρ Βακμίστροφ πρότεινε στους επιτελάρχες να μετατρέψει τα θηριώδη βομβαρδιστικά Tupolev σε αεροπλανοφόρα του αέρα, δίνοντας έτσι στα μαχητικά το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης ακτίνας δράσης αλλά και των μεγαλύτερων πολεμικών φορτίων. Τα πειράματα του Βακμίστροφ απέδωσαν καρπούς και κάποια στιγμή είχε στα χέρια του ένα βομβαρδιστικό με πέντε μαχητικά προσαρμοσμένα πάνω του!
Με το ξέσπασμα του πολέμου, ο μηχανικός χαλιναγώγησε τα όνειρά του και τώρα είχε έτοιμο ένα βομβαρδιστικό με δύο μαχητικά ζωσμένα στα φτερά του. Εντυπωσιασμένοι οι σοβιετικοί επιτελείς, δοκίμασαν τον συνδυασμό του βομβαρδιστικού ΤΒ-3 με τα δυο μαχητικά I-16 πάνω του κατά στόχου στη Ρουμανία και τα αποτελέσματα τους δικαίωσαν. Μετά την αρχική επιτυχία του προγράμματος Zveno, περισσότερες από 30 επιθέσεις ολοκληρώθηκαν με το αεροπλανοφόρο του αέρα, βάλλοντας κυρίως κατά γεφυρών και σταθερών στόχων.
Σύντομα όμως, μέσα σε μερικούς μήνες, η σοβιετική πολεμική μηχανή είχε πια στον στόλο της νέα βομβαρδιστικά και μαχητικά και τα παλιά αεροσκάφη του προγράμματος Zveno ακολούθησαν την ίδια πορεία απόσυρσης στα μετόπισθεν…
Junkers Ju-287
Οι εκτεταμένοι συμμαχικοί βομβαρδισμοί υπονόμευαν καθοριστικά την πολεμική προσπάθεια των Γερμανών, όταν και συνειδητοποίησαν οι επιτελείς της Λουφτβάφε ότι η απροθυμία τους να κατασκευάσουν μεγάλα βομβαρδιστικά είχε αποδειχθεί καταστροφικό λάθος.
Όταν λοιπόν εκδόθηκε η πρώτη παραγγελία για βομβαρδιστικό μεγάλης κλίμακας, όλοι οι γερμανοί κατασκευαστές αεροπλάνων μπήκαν στον χορό, μεταξύ των οποίων και οι Junkers, που είχαν ήδη εμπειρία στην κατασκευή βομβαρδιστικών. Κι έτσι παράχθηκε το πιο προωθημένο επιχειρησιακά γερμανικό βομβαρδιστικό του Β’ Παγκοσμίου, το Ju-287.
Το νέο βομβαρδιστικό είχε ασύγκριτα πλεονεκτήματα σε σχέση με τους προκατόχους του, όπως πολύ καλύτερο χειρισμό και ελιγμούς στις υψηλές ταχύτητες, μεγαλύτερες γωνίες επίθεσης και συνολικά καλύτερα χαρακτηριστικά από κάθε άλλο βομβαρδιστικό που όργωνε τους αιθέρες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η άτρακτός του διέθετε ασύγκριτα περισσότερο χώρο για πυρομαχικά και πλήρωμα.
Στα δοκιμαστικά, όλοι έμεναν με το στόμα ανοιχτό για τις ικανότητες του θηριώδους αεροσκάφους και όλα ήταν έτοιμα για να μπει στην παραγωγή. Δυστυχώς για τη Junkers, οι χιτλερικοί επιτελάρχες έχασαν σύντομα το ενδιαφέρον τους για τα γρήγορα και αεριωθούμενα βομβαρδιστικά και το Ju-287 μπήκε τάχιστα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Τον Μάρτιο του 1945 όμως, με τους απεγνωσμένους διοικητές της Λουφτβάφε να ψάχνουν κάθε δυνατή βοήθεια στον άνισο πια πόλεμο με τους Συμμάχους, το Ju-287 βγήκε άρον-άρον από τα συρτάρια και μπήκε σε εσπευσμένη παραγωγή.
Ο πόλεμος έμελλε όμως να τελειώσει δυο μήνες αργότερα, κι έτσι τα ελάχιστα πρωτότυπα που βγήκαν από τις γραμμές παραγωγής έμειναν στα αζήτητα. Τα πλεονεκτήματα πάντως του Ju-287 θα έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια για να ξεπεραστούν…