Οι παρακάτω παραβολές είναι πολύ χρήσιμες, καθώς θα σας βοηθήσουν να προσγειωθείτε στην πραγματικότητα και να καταλάβετε που πρέπει να δίνετε αξία τελικά και που όχι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφιερώσετε 5 λεπτά από τον χρόνο σας.
- Η παραβολή του Σαμουράι
Στην Ιαπωνία σε ένα χωριό κοντά στην πρωτεύουσα ζούσε ένα ηλικιωμένος σαμουράι. Μια μέρα, που δίδασκε κανονικά το μάθημά του, όπως κάθε μέρα, τον πλησίασε ένας από τους νεαρούς μαθητές του, που ήταν γνωστός για το θράσος και την αγριότητα του. Του άρεσε να προκαλεί τους άλλους. Εξόργιζε σε τέτοιο βαθμό τους αντιπάλους του, που εκείνοι τυφλωμένοι από τον θυμό τους, αποδέχονταν την πρόκλησή του. Βέβαια, κατά την διάρκεια της μονομαχίας έκαναν πολλά λάθη, λόγω του θυμού τους, και έχαναν. Έτσι, ο νεαρός πολεμιστής άρχισε να προσβάλει τον δάσκαλό του, να του πετάει πέτρες και να τον βρίζει. Παρόλα αυτά ο ηλικιωμένος άντρας παρέμεινε ψύχραιμος και απλά συνέχισε το μάθημά του. Στο τέλος της μέρας, ο κουρασμένος πια νεαρός πολεμιστής κατευθυνόταν προς το σπίτι του.
Οι μαθητές του ηλικιωμένου σαμουράι τον ρώτησαν γεμάτοι απορία πως ανέχτηκε τόσες προσβολές, χωρίς να αντιδράσει.
-Γιατί δεν δεχτήκατε την πρόκλησή του να μονομαχήσετε; Μήπως φοβηθήκατε, ότι θα χάνατε; Τον ρώτησαν οι μαθητές.
-Αν κάποιος έρθει και σας προσφέρει ένα δώρο, αλλά εσείς το αρνηθείτε, σε ποιον θα ανήκει το δώρο μετά; Απάντησε ο δάσκαλος.
-Στον προηγούμενο ιδιοκτήτη του, αποκρίθηκαν οι μαθητές.
-Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον φθόνο, το μίσος και τις προσβολές. Όσο δεν τα δέχεσαι, ανήκουν στον άνθρωπο που τα σκέφτηκε πρώτος.
- Η παραβολή των 2 χιονονιφάδων.
Χιόνιζε. Η ατμόσφαιρα ήταν ήσυχη και γαλήνια. Το χιόνι έπεφτε ρυθμικά στην γη.
Δυο μικρές χιονονιφάδες, που πετούσαν πολύ κοντά η μία στην άλλη, άρχισαν να συζητούν. Για να μην χαθούν, γαντζώθηκαν η μια πάνω στην άλλη. Τότε, η μία χιονονιφάδα είπε χαρούμενη στην άλλη:
-Το να μπορείς να πετάς είναι υπέροχο συναίσθημα!
-Δεν πατάμε. Απλά πέφτουμε προς τα κάτω, είπε η δεύτερη χιονονιφάδα.
-Σύντομα, θα φτάσουμε στο έδαφος και θα γίνουμε μέρος αυτής της χνουδωτής λευκής κουβέρτας, αποκρίθηκε πάλι η πρώτη.
-Όχι, μόλις φτάσουμε στο έδαφος θα πεθάνουμε. Θα μας πατήσουν και θα χαθούμε για πάντα, απάντησε η δεύτερη.
-Θα γίνουμε μέρος του ρεύματος και θα καταλήξουμε πάλι στην θάλασσα. Θα ζήσουμε ως την αιωνιότητα!
-Όχι, θα λιώσουμε και θα χαθούμε για πάντα!
Κάποια στιγμή κουράστηκαν να τσακώνονται, αποχωρίστηκαν η μια από την άλλη και ακολούθησαν την μοίρα που η κάθε μια είχε επιλέξει για τον εαυτό της.
- Η παραβολή του δέντρου.
Ένα μικρό στραβό δέντρο φύτρωσε στην άκρη ενός δρόμου. Ένα βράδυ, κάποιος κλέφτης, καθώς περπατούσε εκεί κοντά, διέκρινε από μακριά μια φιγούρα και νομίζοντας, ότι είναι επρόκειτο για κάποιον αστυνομικό άρχισε να τρέχει.
Ένα απόγευμα ένας νεαρός άντρας, που ήταν πολύ ερωτευμένος έκανε μια βόλτα κοντά στην περιοχή που ήταν το δέντρο. Κάποια στιγμή διέκρινε από μακριά μια όμορφη φιγούρα, και πιστεύοντας, ότι ήταν η αγαπημένη του άρχισε να τρέχει προς το μέρος της.
Σε μια άλλη περίπτωση μια μητέρα μαζί με το παιδί της, περπατούσαν κοντά στον δρόμο που ήταν το δέντρο. Το παιδί επηρεασμένο από τις τρομακτικές ιστορίες των παραμυθιών, νόμιζε ότι είδε ένα φάντασμα και άρχισε να κλαίει από τον φόβο του.
Ωστόσο, το δέντρο ήταν πάντα αυτό που είναι..δεν είχε αλλάξει.
Ο κόσμος γύρω μας είναι απλά η αντανάκλαση του εαυτού μας.